یکی از محورهای ارزیابی سلامت اجتماعی جوامع مختلف، سلامت اجتماعی افراد آن جامعه به ویژه کودکان آن جامعه است؛ وجود آسیبها و مشکلات اجتماعی در هر جامعهای، کودکان را بیشتر از گروههای دیگر در معرض خطر قرار میدهد و به رشد و سلامت اجتماعی آنها آسیب میرساند، تعداد زیادی از کودکان کار به خانوادههایی تعلق دارند که به نحوی از نابسامانیهای اجتماعی رنج میبرند و به علت اختلالات خلقی نیازمند دریافت خدمات تخصصی روانشناسی هستند. آینده شکوفا و رو به رشد در هر جامعه ای با سرمایهگذاری بر کودکان آن جامعه تضمین میشود؛اما دربرابر محرومیتهای چندگانه اقتصادی، آموزشی و بهداشتی، آسیبهای روحی جبرانناپذیری بر کودکان جامعه بر جا میماند که هزینههای این آسیبها در آینده، به هر کشوری که وضعیت جنین داشته باشد، تحمیل خواهد شد. در ایران نیز این پدیده طی دهه های اخیر در اکثر کلان شهرها گسترش یافته و به عنوان یکی از آسیبهای اجتماعی، نه تنها بخش قابلتوجهی از کودکان و نوجوانان را که سرمایههای آینده جامعه هستند در معرض آسیبها قرار داده است، بلکه خانواده و جامعه را هم با زیانهای جبرانناپذیری مواجه ساخته است. از این رو برای ریشه کن کردن و یا پیشگیری از پدیده کودک کار در جامعه، پیش از همه باید به آسیبشناسی این کودکان پرداخت.