کتاب جامعه شناسی در محکمۀ جامعه شناسان آرتور ویدیچ نشر ترجمان علوم انسانی

به نظر می‌رسد جامعه‌شناسی در کشاکش «خود» و «غیرخود» سرگردان است؛ در کشاکش «علمی‌بودن» از سویی و «انسانی‌بودن» از دیگر سو. رفت و آمد علوم اجتماعی از قلمرو «عقل عملی» به حوزۀ «عقل نظری» و اقتضائات این تردد معضلی است که دغدغۀ مقالاتِ کتاب حاضر را شکل می‌دهد. علوم اجتماعی از حیث وجودی با اخلاق، سیاست، تاریخ، هنر، شعر و سایر وجوه وجود آدمی تنیده است، ولی همین ویژگی در تعارض با خصیصه‌ای قرار می‌گیرد که جامعه‌شناسی را در محدودۀ تنگ دانش اشیا و عقلانیت تجربی می‌پسندد. این نگاه به بهانۀ علم از بهای فلسفه، اخلاق، سیاست، تاریخ، هنر و شعر رو برمی‌گرداند و با رویگردانی از هر کدام، عمق و بطن، یا ذوق و شوقی از عالم و آدم را از دست می‌دهد. هر کدام از مقالات کتاب وجهی از این دغدغه را مورد کندوکاو قرار می‌دهند. نویسندگان این مقالات جامعه‌شناسان بنامی هستند که از همین منظر انتقادی به مطالعۀ خودِ جامعه‌شناسی می‌پردازند و نوعی جامعه‌شناسیِ جامعه‌شناسی را پدید می‌آورند.