کتاب زمین و انقلاب در ایران 1360 1340 نشر انتشارات شیرازه کتاب ما

اصلاحات ارضی ایران که توسط دولت شاه بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۷۱ انجام شد، یکی از بلندپروازانه‌ترین اقدامات در تاریخ مدرن خاورمیانه بود. با این حال، کمتر از موفقیت آماری آشکارش، دستاوردهای واقعی برنامه، از نظر منافع مثبت برای دهقانان، ناچیز بود. بعدها، نارضایتی گسترده هزاران روستای ایرانی منجر به سقوط شاه شد. تحلیل اریک هوگلند در اولین مطالعه‌ی عمده در مورد تأثیرات این برنامه‌ی کاملا تبلیغاتی نشان می‌دهد که انگیزه‌های اصلی در پس اصلاحات ارضی سیاسی بوده است. دولت مرکزی در تلاش برای جانشینی اقتدار تقریبا مطلق طبقه مالک بر روستاها، امیدوار بود که اختیارات خود را در سراسر روستاهای ایران گسترش دهد. در حالی که حکومت پهلوی به این هدف دست یافت، ناکامی آن در اجرای اصلاحات ساختاری موثر، یک مسئولیت بلندمدت بود. هوگلند که در سراسر دهه ۱۹۷۰ در روستاهای ایران تحقیقات میدانی انجام داد و شاهد وقوع انقلاب از یک روستای کوچک بود، شرح دقیقی از توسعه‌ی اصلاحات ارضی و تأثیرات آن بر گروه‌های اصلی درگیر ارائه می‌دهد: مالکان، دهقانان، مقامات محلی، بازرگانان، و دلالان. او نشان می‌دهد که چگونه ادامه‌ی فقر در روستاها باعث مهاجرت هزاران دهقان به شهرها شد و در نتیجه کمبود شدید کارگران کشاورزی و عرضه بیش از حد نیروی کار غیر ماهر شهری به وجود آمد. هنگامی که حکومت شاه در سال ۱۹۷۸ با مخالفان توده‌ای در شهرها مواجه شد، نه تنها جمعیت روستایی سرخورده از رژیم حمایت نکردند، بلکه هزاران روستایی در تظاهراتی شرکت کردند که فروپاشی سلطنت را تسریع کرد.