کتاب صد در نثر و صد در بندهش نشر انتشارات دانشگاه تهران

یکی از انواع ادبیات فارسی نو، موسوم به فارسی زردشتی است که زردشتیان در دوره اسلامی برای ترجمه داستان‌ها، اساطیر، آداب و رسوم، سنن و قوانین دین زردشتی از اوستا و زند به فارسی به کار گرفتند. این دسته از متون فارسی به دو دسته متقدم و متاخر تقسیم می شوند که از جمله نمونه‌های متقدم آن، متن‌های صد در نثر و صد در بندهش است. صد در نثر که شاید بتوان آن را کهن‌ترین متن فارسی زردشتی دانست، متنی است به خط فارسی، با کلمات و عباراتی اوستایی و پهلوی در عقاید، احکام، باورهای زردشتیان که زمان تالیف آن را پیش از ۸۶۴ یزدگردی (اواخر قرن پانزدهم و اوایل شانزدهم میلادی) می‌دانند. صد در بندهش نیز متنی است به نثر به خط فارسی و اوستایی که زمان آن را پیش از ۸۹۶ یزدگردی می‌دانند. این متون از لحاظ زبانی، نحوی و محتوایی اهمیت بسیار دارند.