کتاب کوهِ مُرده اثر جان هریس نشر انتشارات نسل روشن

تام پَت یک هنرمند بود، البته هنرمندی که زیاد کار نمی‌کرد، نه اینکه به هنرش بها نمی‌داد نه، مشغله‌‍ های روزمره و گیر و دار زندگی باعث شده بود که زیاد نتونه به هنرش برسه. اون روز روی یک صندلی، کنار یکی از میزهای بیرونِ قهوه‌خونه امیلیانو نشسته بود و داشت از نوشیدن چای داغی که توی دستش بود لذت می‌برد. سایر مردم هم هر کدوم مشغول انجام کارهای روزمره خودشون بودن و دهکده‌ی آناپولی دقیقاً مثل بقیه روزها بود. ناگهان صدای غرش عجیبی در فضا پیچید. صدایی که معلوم بود از فاصله ای دور میاد، دقیقاً مثل زمانی که رعدوبرق میزنه و آسمون صدا می‌کنه. توقع داشت بادی بیاد و نم بارونی بزنه؛ اما آسمون صاف بود و هیچ خبری از ابر و بارون نبود. تا چند روز پیش هوا گرفته بود و باد شدید و بارون سنگینی اومده بود و اون روز هوا خوب شده بود و زن‌ها لباس‌های شسته رو روی بوم ها و توی حیاط‌هایی که به کوچه و خیابون های دهکده مشرف بود، آویزون کرده بودن. ماهیگیرها هم طبق معمول روزهای آفتابی با قایق‌ها به دریا زده بودن و خیابون‌های باریک دهکده پر بود از مردمی که مشغول کارهای روزمره‌شون بودن.