قصه‌‌های آن سال‌‌ها

یکی بود، یکی نبود. روزی از روزها خورشید خانم، آرام آرام توی آسمانِ آبی راه می‌رفت و گیسوی زرینش را روی زمین پهن می‌کرد. کوه‌های بلند از دور سر سفیدشان را در دامان خورشید گذاشته بودند و برق می‌زدند. درخت‌ها و سبزه‌ها به زلف خورشید خانم، دست می‌مالیدند. گل‌های رنگارنگ، موهای طلایی خورشید خانم را می‌بوسیدند. پرنده‌های خوش آواز برای خورشید خانم آواز می‌خواندند: خورشید بالا بالا خوش آمدی خوش آمدی به کوه و دشت و صحرا خوش آمدی خوش آمدی به لانه کوچک ما بفرما بفرما چند تا بچه آهوی کوچولو در میان سبزه‌ها می‌دویدند و قایم باشک می‌کردند. یکی از بچه آهوها که خیلی زبر و رنگ و زیرک بود، می‌خواست خودش را جایی پنهان کند که کسی او را پیدا نکند. همین‌طور که می‌رفت ناگهان دوستانش را گم کرد. هر چه این طرف و آن طرف نگاه، کسی را ندید. ناچار به سوی باغی که از دور پیدا بود به راه افتاد. رفت و رفت و رفت تا به باغ رسید. باغ بزرگی بود که درختان بزرگ چند هزار ساله دورش را گرفته بود. باغ به نظرش آشنا رسید.... -از متن کتاب-