سنجش ترکیب بدن، سنگ بنای ارزیابی تغذیه انسان برای ارائهدهندگان خدمات بهداشتی، پژوهشگران بالینی و اپیدمیولوژیستها است. تعیین توده بدون چربی، توده عضلانی، توده چربی و کمیت و کیفیت استخوان یک موضوع جالب و کاربردی در زمینه رشتههای علوم ورزشی است (توماس و همکاران 2016). آگاهی و کنجکاوی در مورد استفاده و تفسیر اندازهگیریهای ترکیب بدن در میان مربیان، متخصصان تغذیه، متخصصان فیزیوتراپی، مربیان ورزشی و افراد فعال گسترش پیدا کرده است. افراد علاقهمند به این موضوع هم شامل ورزشکاران رقابتی و تفریحی و هم افرادی که از لحاظ جسمانی فعال هستند، میشود. با این حال، برای هر فرد، بحث در مورد ارزیابی ترکیب بدنی میتواند نگرانیهای مربوط به منطق و پیامدهای چنین آزمایشاتی را به وجود آورد: چه چیزی اندازهگیری می شود (توده چربی، توده بدون چربی و عضله) و چرا (مثلا افزایش عملکرد، واجد شرایط بودن برای رقابت، انتخاب و نگهداری برای بکارگیری و یا ظاهر فیزیکی)؟ اندازهگیری ترکیب بدن به منظور نظارت بر سلامت و تندرستی افراد با خطر بیماری های قلبی و عروقی (به عنوان مثال، چاقی و توزیع بافت چربی (AT در ارزیابیهای جهانی در حال افزایش است. ارزیابی تأثیر افزایش فعالیت بدنی چه با محدود کردن همزمان مصرف انرژی و چه بدون آن برای مشخص کردن پیامدهای اختلال عملکرد غدد درون ریز از جمله کاهش یا افزایش تراکم توده استخوانی و یا افزایش خطر آسیب اسکلتی-عضلانی و همچنین هر گونه مزایا و معایب تمرینات بدنی در سلامتی، رشد و توسعه افراد نوجوان است. این افزایش تمرکز بر اندازهگیری ترکیب بدنی، به ویژه در ارتباط با فعالیتهای جسمانی یا تمرین و همچنین عوامل مرتبط با سلامت، میتواند به عنوان یک مدل بر نتیجهگیری مبتنی بر ارزیابی ترکیب بدن کمک کند. این مزیتهای زیاد، ارزیابی ترکیب بدن را از یک ابزار توصیفی به یک مدل نوآورانه که ساختار، عملکرد و سلامت بدن را در هم می آمیزد، گسترش میدهد.