کتاب اردشیر دوم نشر پل

اسم این شاه را چنین نوشته‌اند: در کتیبه‌های هخامنشی به پارسی قدیم ـ اَرْتَ خشَتْرَ، در توریۀ (کتاب عزرا و کتاب نحمیا) ـ اَرْتِ خشَثنا، نوینسدگان یونانی مانند دیودور، آریان، سترابون و پولی‌ین ـ آرتا کسرک سِس، کتزیاس ـ آرت کسرک سِسْ. از نویسندگان قرون اسلامی: ابن‌الندیم الوراق، صاحب کتاب الفهرست ـ اَرْطَخْشَثْتْ، ابوریحان بیرونی ـ اَرْطَخْشَثتْ و اردشیر بن دارالثانی. در داستان‌های ما این اردشیر با اردشیر اول و سوم یک نفر شده‌اند و از سه شاه فقط اسم اردشیر اول (درازدست) باقی مانده. از نویسندگان قرون اسلامی، آنهائیکه از مدارک شرقی استفاده کرده‌اند، یعنی طبری و مسعودی و حمزه‌ی اصفهانی و ثعالبی و غیره مانند داستان‌ها فقط اسم اردشیر درازدست را ذکر کرده‌اند. یونانی‌ها برای امتیاز این اردشیر از اردشیر اول او را من‌مون گفته‌اند که به معنی باحافظه است، زیرا، چنانکه پلوتارک نوشته حافظه‌ی خوبی داشته است. بعضی گمان می‌کنند، که این لقب را به پارسی قدیم اَبی یه تاک می‌گفته‌اند. ابوالفرج اسم او را اَرْطَحْشَثْت الثانی ضبط کرده. پلوتارک گوید (اردشیر، بند ۱) «داریوش از پروشات چهار پسر داشت: اول اردشیر، که بزرگتر از همه بود. بعد کوروش، اُستان و اُگزاثر... -از متن کتاب-