خانههایی در شهرها و روستاهای دور وجود دارند که انسان با یک نگاه به آنها به یاد صومعههای متروکه و ویرانههای غمانگیز میافتد و غم و اندوه وجودش را فرا میگیرد. اطراف این خانهها را چنان سکوت وهم آلودی فراگرفته که باعث وحشت میشود و آدم تصور میکند که در پس هر دیوار فرو ریختهای مرگ در انتظار فشردن استخوانهای آنهاست. در این نوع خانهها هیچ حرکتی که نشانه زندگی باشد دیده نمیشود و کسانیکه در این خانههای ماتم زده زندگی میکنند، نگاهی سرد و ترسناک دارند.