در نماز، انسان-بندهٔ خداوند- تمام قامت میایستد. به رکوع میرود، نیمحلقهای تشکیل میشود. خداوند بزرگ را میستاید و تسبیح میگوید؛ پیشانی بر خاک مینهد. یک حلقه کامل...حلقه کوبهٔ وجود انسان بر دروازهٔ هستی! به تعبیر مولوی: گفت پیغمبر رکوع است و سجود بر در حق کوفتن حلقهٔ وجود! با نماز انسان به حقیقت هستی خویش راه میبرد. در مدار هستیِ هستیبخش قرار میگیرد. با خداوند سخن میگوید و سخن خدا را میشنود. سمع الله لمن حمده، سخن خداوندست از زبان بنده نیایشگر و نمازگزار.