کتاب استرس شغلی حسین حسنی نشر گیوا

کار جنبه‌ای از زندگی است که صرف نظر از منابع مالی برخی از نیاز‌های اساسی آدمی نظیر تحرک روانی و بدنی، نیاز‌های اجتماعی و احساسات خود ارزشمندی را ارضاء می‌‌کند. با وجود این کار می‌تواند منبع فشار روانی نیز باشد. در دهه اخیر موضوع استرس و آثار آن در سازمانها مورد توجه بسیار واقع گردیده است. با وجود این که استرس مثبت نیز وجود دارد و نباید به استرس به عنوان یک پدیده منفی نگریست، زمانی که از استرس صحبت می‌‌شود بیشتر به عوارض و جنبه‌های منفی آن توجه می‌شود. به هر حال استرس اثرات فراوانی بر عملکرد و فعالیت‌های اعضای سازمان دارد. مدیران، کارکنان و ارباب رجوع سازمان تحت تاثیر فشارهای عصبی دچار حالات روانی خاصی می‌شوند و دست به اعمالی می‌‌زنند که مستقیما در فعالیت‌ها و بازدهی سازمان منعکس می‌گردد. فشارهای عصبی علاوه بر تاثیرات روانی تاثیرات جسمانی نیز دارند. استرس‌های شدید باعث تزلزل در اهداف و راه‌های نیل به آن می‌شوند.(علی پور،۱۳۹۰) با نگاهی کلی نگرتر نسبت به موضوع استرس شغلی باید به سهم آن در ایجاد افسردگی سازمانی، اشاره کرد. افسردگی سازمانی همانند افسردگی فردی، نوعی بیماری مزمن است که اولا باید تشخیص داده شود، ثانیا پذیرفته شود و سپس باور کنیم که درمان آن نیاز به زمان دارد. همان گونه که افسردگی، زندگی شخصی افراد را دچار اختلال می‌کند، بی‌تردید سازمان‌هایی هم که به این معضل دچار می‌شوند، نوعی از اختلال را البته با درجات بیشتر تجربه خواهند کرد. حتی بدتر اینکه ممکن است برخی سازمان‌ها، آنها را طرد کنند. سازمان‌های افسرده، بیش از آنکه به افق‌های بلندمدت و پیشروندگی توجه داشته باشند، روی اشتباهات خود سرمایه‌گذاری می‌کنند و سخت تحت تاثیر گذشته و رفع نقایص و کاستی‌های خود هستند؛ چه بسا سازمان‌های بیماری که از موهبت افرادی پرتلاش و پرانگیزه برخوردارند، اما نه تنها به تعالی نمی‌رسند، بلکه پس از مدتی ویروس افسردگی را به کارکنان خود نیز انتقال می‌دهند. (امین زاده فاروجی و دیگران ۱۳۹۵)