کتاب زایو اثر مصطفی رضایی نشر کتابستان معرفت

آسمان نظاره‌گر طلوع خورشید بود. تاریکی سحر داشت از بین می‌رفت؛ آخرین لحظهٔ تاریک پیش از طلوع! تلألوِ انوار طلایی خورشید، در شیشه‌های سبز، قرمز و آبی پنجرهٔ چوبی خانهٔ دکتر علی پارسا چشم‌نواز بود، و انعکاس آن بر حوض پرآب حیاط، مانند مرواریدهای رنگی. دکتر پارسا بعد از سلام، جانمازش را جمع کرد و کنار ایوان گذاشت. از پله‌ها پایین آمد. به گل‌ها نگاهی انداخت. آبپاش را برداشت و آن را از توی حوض پر کرد. امواج کوچک آب، تصویر برگ‌های در هم پیچیدهٔ درختان اطراف خانه را به هم ریخت و همچون توفانی، آن‌ها را به حرکت درآورد. دکتر پارسا ایستاد و نگاهی به آسمان کرد. آسمان نیمه‌روشن بود و ارغوانی‌رنگ، و خورشید تازه طلوع کرده بود. آبپاش را کنار حوض گذاشت و انگار چیزی به خاطر آورده باشد، از پله‌ها بالا رفت، به سمت ایوان. نگاهش به رادیو افتاد؛ رادیوی که یادگار پدرش بود و در کودکی یک بار آن را خراب کرده بود، اما پدرش به او یاد داد که چطور تعمیرش کند. و او موفق شد و از همان روز، رادیو را از پدر هدیه گرفت. رادیوی که سال‌های سال بود دیگر تولید نمی‌شد. رادیو را روشن کرد، و سکوت صبح با صدای رادیو در هم شکسته شد.