دلایلی در دست است که عربها در پیش از ظهور اسلام، با دو اثر ارسطو، «بوطیقا» در فن شعر و «ریطوریقا» در فن خطابه آشنا بودهاند. خطیب را چنان محترم و گرامی میداشتند که او را زبان قبیله مینامیدند. به دَور خطیبانی که برفراز بلندی صعود کرده یا بر پشت چارپا نشسته بودند، با علاقه و شوق گرد میآمدند و سخنان آنان را به گوش جان میشنیدند. غالبا «وُفود» یا نمایندگانی را که به منظور انجام مأموریتهای مهمّ به دربار پادشاهان و دولتهای بزرگ آن روزگار میفرستادند، از میان خطیبان برمیگزیدند، تا بتوانند در آن جا با استفاده از مهارت خود، خطبههای مؤثر و مفید ایراد کنند. خطبهی اکثم صیفی که نزد خسرو انوشیروان ایراد کرد، از این دست است.