معرفی، خرید و دانلود کتاب مدیریت جامع بحران با رویکردی جامعه محور و آینده نگر

بحران مفهومی عمومی و کاربردی در علوم مدیریت، سیاست، اقتصاد، روان‌شناختی و حوزه‌های برنامه‌ریزی برای نام‌گذاری حوادث و وقایع اثرگذار بر جامعه و سازمان دارد. همراه با رشد، توسعه و سیر تکاملی جوامع، مخاطرات بحران‌زا نیز به موازات بیشتر، پیچیده‌تر، ناشناخته‌تر، و مقابله با آن‌ها پر هزینه‌تر (جانی و مالی) شده است. پیش‌بینی می‌شود این شرایط بحران‌زایی ناشی از مخاطرات، در آینده نیز همین روند افزایشی نسبت به گذشته و حال را همچنان داشته باشد، و این موضوع بیانگر اهمیت آینده‌پژوهی در حوزه مدیریت بحران جهت کشف، پیش‌بینی، پیشگیری، کسب آمادگی و مقابله با بحران است. مدیریت جامع بحران سعی در فهم و درک حال و آینده از طریق مطالعه و شناسایی روندها، پایش و دیده‌بانی محیط، تحلیل پیش‌ران‌ها، تحلیل شگفتی‌سازها، تحلیل سیگنال‌های ضعیف و تحلیل تأثیرات متقابل آن‌ها دارد و تغییرات سریع جهان پیرامون را تفسیر، تجزیه و تحلیل می‌کند که در نهایت منجر به فهم بهتر از شرایط پیش‌رو می‌شود و نتیجه‌ی آن شناخت مسائل و مشکلات موجود، ممکن و محتمل و پیشگیری از تبدیل مسائل به معضلات، بحران‌ها و فجایع ناگوار است. از اصول و وظایف مدیریت جامع بحران برنامه‌ریزی برای پیشگیری و کاهش اثرات بلایا از طریق تحلیل خطر و آسیب‌پذیری ناشی از آن، جلب و جذب مشارکت مردمی، هماهنگی بین بخش‌ها و سازمان‌های مسئول مدیریت بحران، و به‌طور خلاصه اقدام هدفمند و انجام درست کار درست در تمامی سطوح مدیریت اعم از قبل، حین و بعد از بحران، برای موفقیت در تمامی سطوح مقابله با بحران است. لذا؛ در راستای توسعه پایدار، جهت دستیابی به جامعه ای آماده و توانمند، اقدامات گسترده و هماهنگی می‌بایست صورت پذیرد، که البته چالش‌های فراوانی بر سر راه این اقدامات هدفمند مدیریتی قرار دارد. به عنوان مثال، در ایران، به مدیریت بحران به صورت مجزا و نه یک فرایند پویا نگریسته می‌شود و در غالب موارد، مدیریت بحران را در مرحله بعد از وقوع بحران خلاصه می‌کنند و فقط بعد از وقوع بحران به تشکیل ستاد بحران می‌پردازند؛ در حالی که مدیریت بحران متکی به اصول مدیریت، برنامه ریزی، سازماندهی، رهبری، نظارت و هماهنگی است و فعالیت‌های آن به بخش‌هایی مربوط می‌شود که احتمال وقوع حوادث وجود دارد و پیش بینی بحران‌های بالقوه و برنامه‌ریزی درباره نحوه برخورد با آن‌ها بخشی از آن می‌باشد. همانطور که باکل در سال ۲۰۰۴ خاطر نشان کرد؛ مدیریت کارآمد و اثربخش بحران، بدون انجام برنامه‌ریزی میسر نیست و لازمه انجام برنامه‌ریزی حضور کلیه گروه‌های ذی‌نفع، از جمله نمایندگان جامعه و سازمان‌های دولتی در تمام مراحل آن است. بر این اساس دولت نباید کلیه این مراحل را به تنهایی و بدون مشاوره و مشارکت با افراد ذی‌نفع انجام دهد. دولت به سختی قادر است به همه نیازهای جوامع آسیب دیده پی برده و آن‌ها را در برنامه‌ریزی‌ها لحاظ کند. بنابراین؛ جهت کاهش صدمات و خطرات ناشی از بحران‌ها بهتر است که به ایجاد و برقراری تعاملاتی میان سازمان‌های مختلف و مسئول، بخش آموزش و تدارکات، و سایر بخش‌های مرتبط پرداخت.