در زمانهای خیلی قدیم، دورهای وجود داشت که انسان ها نه تنها توی دریایِ هفت گانه قایقرانی نمیکردن، بلکه جستجوگرها هم با کشتیهایی که بادبا های بزرگی داشتن، به اعماق اقیانوسها نمیرفتن تا شانس کشفِ جزیره یا سرزمینِ جدیدی رو به خودشون بدن.
حتی ماهیگیرها هم توی آبهای کم عمق در نزدیکیِ ساحل میموندن و هیچ چیزی جدیدی رو در دریا تجربه نمیکردند.
هیچ کس جرات این رو نداشت تا جایی در دریا پیش بره که دیگه نتونه خشکی رو ببینه چون اون روزها مردم به این موضوع اعتقاد داشتن که زمین صافه.
کسی شهامتِ کشتی رانی کردن جلوتر از خط افق رو نداشت چون میترسیدن که اگر این کار رو بکنن، حتما از لبهی زمین به پایین پرت می شن؛ جایی که اژدهایانِ رام نشده ی دریا منتظر بودن تا اونها رو ببلعن!