تنسی ویلیامز از استراسبرگ میگوید:
«همهی ما به نوعی به هم وابستهایم، و بهویژه همه به لی استراسبرگ وابستهایم. استراسبرگ شبکهی پرانرژی و پرتحرکی را خلق و اداره کرد که تمام نمایشهای من میتوانند در این شبکه اجرا شوند، آموزش داده شوند، احساس شوند و حتی دوباره شکل بگیرند. از نظر من استراسبرگ فضایی ـ روحانی و درعینحـال واقعی و عـاطفی ـ مهیا کرد و به من اجازه داد که کارهایم را اصلاح کنم، بیرحمانه قلعوقمع کنم و همیشه آگاه باشم که چه چیزی برایم مهمتر است.
... بیایید دربارهی اعتماد بیقیدوشرط و باورنکردنیای که شاگردانش به لی داشتند، صحبت کنیم. آرامشی که او بهآرامی به آدمها تزریق میکرد باعث میشد آنها بتوانند جرئت خطر کردن به دست آورند و همین جسارت، آنها را تبدیل به بازیگران بهتر، نویسندههای بهتر، کارگردانهای بهتر، موسیقیدانهای بهتر و در کل آدمهای بهتری میکرد. یک هنرمند نیاز دارد که مدام تغذیه شود، کار کند و احساس آرامش داشته باشد، لی این آرامش را مهیا می کرد...»