دوان امروز روستایی است نسبتاً بزرگ و متشکل از ۵۰۰ خانه نو و کهنه، خالی و پر که در همان جای و محدوده قدیمی و باستانی خود پابرجاست. جمعیت کنونی آن فوق العاده اندک و ساکنان آن عموماً به شهرهای دور و نزدیک فارس، خوزستان، تهران و خارج از کشور و پاره ای هم در سال های گذشته به سواحل جنوبی خلیج فارس کوچ کرده اند. از سالیان دور به سبب بهبود نسبی بهداشت جامعه و ازدیاد نیروی کار همواره قطب های صنعتی کشور نیروهای کارآمد و فعال روستا را به خود جذب می نموده که از لحاظ فردی این جابجایی کاملاً طبیعی است و خود سبب رشد اقتصادی و فرهنگی و رفاه خانواده های مهاجر گردیده است. اما از لحاظ اجتماعی اثرات مخربی داشته که همانا تخلیه تدریجی روستا و تضعیف اقتصاد آن بوده است که امروزه گریبانگیر اکثر روستاهای کشور شده است. یکی از بارزترین تجلیات روحی مردم دوان این بوده که همواره و در هرجا که بوده اند به زادگاه خود می اندیشند و یک نوع علاقه و دلبستگی خاص که از مادیات و نفع طلبی بدور بوده از خود نشان داده اند بخاطر همین انگیزه بی نظیر تاکنون با همیاری فراوان و تلاش ارزشمند پیشگامان خیر خواه خود به کارهای بزرگی چون تأسیس دبستان های پسرانه و دخترانه- اتصال خط تلفن- ایجاد دفتر پست و مخابرات شبکه برق روستا- شبکه آبرسانی منازل و ایجاد دو راه آسفالته قدیم و جدید و اتصال راه روستا به شاهراه استان و شهر کازرون نائل آمدند که عمر این کارهای بزرگ با مشارکت گسترده مردمی و تلاش مردانی چون آقایان کریم احسایی، حسن محقق و علی محمد جمالی و پیشکسوتان دیگری در این روستا بوده است. در جایگاه علوم و صنعت مردان بارزی از میان آنان برخاسته که منشاء خدماتی در روستا و کشور بوده اند و همچنین نویسندگانی چون حجت الاسلام علی دوانی- شادروان دکتر غلامحسین نعمتی و صفدر تقی زاده که دارای تحقیقات ارزنده ای در تاریخ اسلام- صنایع نفت و گاز و ادبیات بوده حضور دارند. در امر کشاورزی مردانی چون ابوالحسن حقیقی بعنوان یک کشاورز صنعتگر فعال و نمونه حضور دارد که مجموعه ای از دامداری کوچک- پرورش زنبور عسل- گل کاری- درختان میوه و موز را در محدوده حیاط خود به زیباترین شکلی بوجود آورده است