رسیدن به اهداف، صرفا یک امر فردی نیست و میتواند در سطح جامعه و یک کشور نیز مطرح باشد؛ گو اینکه کشورها و دولتهای حاکم این کشورها نیز برای خود چشمانداز تعریف میکنند از جمله، کشور ما ایران که چشمانداز ۲۰ سالهاش را همه شنیدهایم. رسیدن به اهداف، بدون برنامهریزی، میسر و ممکن نیست و این موضوع هم در بُعد فردی و هم در بُعد سازمانی و حکومتی صادق است.
برنامهریزی اهمیت بسیار بالائی در پیشرفت و توسعه یک فرد و یک جامعه دارد؛ مثلا شما برای آغاز یک سفر، نیاز است ابتدا تصمیم بگیرید چه زمانی حرکت کنید سپس نوع وسیله و سفر را انتخاب کنید و همچنین نیاز است تا مشخص کرده باشید که از نزدیکترین مسیر، قصد دارید حرکت کنید یا مسیری دیدنی را ترجیح میدهید و در نهایت سفرتان را آغاز کنید. اگر شما در این مثال ساده، مشخص نکنید با چه وسیلهای و در چه زمانی میخواهید به سمت مقصد خود سفر کنید ممکن است دچار هزینههای زیادی در این سفر بشوید و یا به موقع نتوانید به مقصد خود برسید و نتوانید امور خود را به موقع انجام بدهید و البته محتملتر هست که هیچوقت این سفر را آغاز نکنید...