تشخیص دادن بمبگذارهای انتحاری کار راحتی است. بهراحتی خودشان را لو میدهند. بیشتر به این خاطر که عصبیاند. بنا به تعریف، همه اولین بارشان است.
سازمان ضد جاسوسی اسرائیل کتاب راهنمای دفاعی آن را نوشته بود. به ما گفته بودند دنبال چه چیزهایی بگردیم. با استفاده از مشاهدات عملی و بینشِ روانشناختی، فهرستی از شاخصهای رفتاری تهیه کرده بودند. من این فهرست را بیست سال پیش از یک ستوان نیروی زمینی اسرائیل آموختم. او کاملاً به آن اعتقاد داشت. بنابراین من هم به آن اعتقاد داشتم، چون مأموریت داشتم که به مدت سه هفته در کنار او خدمت کنم؛ در خود اسرائیل، در اورشلیم، در کرانهی باختری، در لبنان، گاهی در سوریه، گاهی در اردن، در اتوبوس، در مغازهها، در پیادهروهای شلوغ. چشمانم مدام در حرکت بود و در ذهنم نکات این فهرست را به ترتیب مرور میکردم.
بیست سال بعد هنوز این فهرست را از بر میدانم. چشمانم هم هنوز در حرکتاند. کاملاً از روی عادت. از چند نفر دیگر شعار دیگری را یاد گرفتم: نگاه کن، نبین، گوش کن، نشنو. هرچه بیشتر خودت را درگیر کنی، مدت طولانیتری دوام میآوری...