حضرت حسین بن علی(علیه السلام) زینت آسمان و زمین و دردانهی رسول خداست. در شرافت و اصالت او همین بس که در دامان علی(علیه السلام) و زهرا(سلام الله علیها) پرورش یافت. به هنگام ولادت او چنان غوغایی در ارض و سماء به پا گشت که زبان الکن آدمی از بیان عظمت آن قاصر است. خداوند به ذات مقدس خویش نام «حسین» را بر او برگزید و او را به وجود نازنین پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) به امانت سپرد تا این نازدانهی زهرا(سلام الله علیها) را در نهایت اعزاز و اکرام میزبان باشد و او را برای روزهای سخت آینده آماده سازد.
حضرت امام حسین(علیه السلام) آن مهربانی و محبتی را که در طول سالیان کودکی در جوار وجود نازنین پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) اندوخته بود، بعدها نثار مردمانی کرد که همه معترف به شرافت و جوانمردی او بودند.
او پیامبرزادهای بود که با احیای امر به معروف و نهی از منکر در صدد نشر و گسترش اسلام راستین برآمد.
حسین(علیه السلام) در بندگی خداوند به درجهای از اخلاص رسید که توانست نام خود را در صدر عاشقان حقیقی به ثبت رساند. او تمام هستی خویش و عزیزانش را در نبرد حق و باطل به قربانگاه الهی برد تا مردم بدانند که برای رسیدن به حقیقت «لا اله الا الله» چه باید کرد.
حق در نهایت صراحت بر باطل پیروز شد و حسین؛ «ذبح عظیم» خداوند تا همیشهی تاریخ بشر را منتدار بزرگی خویش ساخت.
در سوگ او آسمان و زمین خون گریستند و درد این مصیبت بزرگ بر دل تاریخ ماند تا روز تحقق وعدهی خداوند فرارسد و موعود آخرین با قیام خویش، منتقم خون حسین(علیه السلام) باشد. به امید آنکه در آن روز بزرگ شرمسار نگاه نجیب حجه ابن الحسن العسگری(عجل الله تعالی فرجه الشریف) نباشیم.
این بضاعت اندک که تقدیم حضور میگردد، حاصل مطالعهی کتب متعددی در رابطه با امام حسین(علیه السلام) و گزینش احادیث و روایاتی در این مضمون است.
در خاتمه لازم است از زحمات بیدریغ کارشناسان انتشارات یاس نبی جهت تنظیم و تدوین نهایی اثر تشکر نموده و قدردان همراهی و مساعدت ایشان باشم.
منیره جعفریان