کتاب کما در ساعت بمباران نشر یاس نبی

دودی سفید از روی خانه­ها پیچ و تاب­ می­خورد و بالا می­رفت. برف در حاجی­آباد تا مچ پا می­رسید. بخاری هیزمی، ترق­ترق صدا می­داد و گرمایش را به خانه می­پاشید. خانه­ی قدیمی پدر، در انتظارش نورباران شده بود مادر از شوق دیدار مجدد اشک می­ریخت. دستان زبر و چروکیده­ی مادر را گرفت و بوسید. پدر او را در آغوش کشید و خواهران و برادران دوره­اش کردند. مادر نگاهش را به چشمان او ریخت. خوب براندازش کرد و گفت: همون پسرک شیرین خودمی، اما یه چیزی در تو تغییر کرده. به روی مادر لبخند زد. مادر با غرور گفت: دیگه بزرگ شدی، مرد شدی. خلیل یاد حرف حدیثی افتاد: هر جا هستی باش، مرد باش و جلوی ظالم بایست. با خود گفت: از مسجد، از مسجد باید شروع کنم. نشانی از خان و اسب کهرش در روستا نبود. بار بسته و به جایی در تهران رفته بود. کدخدا پیر و فرتوت، آخرین روزهای عمرش را می­گذراند. می­گفتند حالا این دخترش است که به روستا می­­آید و تر و خشکش می­کند. مدرسه­ی روستا پوست انداخته و هیبتی تازه به خود گرفته بود. ساختمانی چند کلاسه با سقف شیروانی و معلمانی در لباس سپاهیان دانش، که در غافلگیری برف و بوران، گرمای خانه­شان را به آموختن بچه­های روستایی ترجیح می­­دادند...