کنار دریا که میروی، خنکای نسیم ساحل است که گونههایت را نوازش میکند و صدای تکنوازی آب است که در سمفونی آسمانی مینوازد. ژرفای آب، بلندای موج، ماسههای روان، همه و همه زیبا است. ولی بهترین تصویر که آن را قاب میکنی و به دیوار ذهنت میآویزی، آرام گرفتن موج خروشان در آغوش سنگهای صیقلی ساحل است. دریا با همه عظمتش در برابر این ایستادگی سر فرود میآورد.
خروش دانشوران، جوشش دریای دانش آنان و عمق علم ایشان همیشه مدیون خانوادههایی شکیبا و نستوه بوده است که اگر ایستادگی آنان در ساحل نبود، شانههای این بزرگان یارای به دوش کشیدن این بار سهمگین را نداشت.