سی و چهارسال پس از پیروزی انقلاب اسلامی را در حالی پشت سر نهادهایم که همواره در مرحلهای حساس و ویژه قرار داشتیم و این شرایط، کشور را از نیل به جایگاه ویژه و ارزشمندی در عرصههای نظامی، امنیتی مهندسی، صنعت، پزشکی، کشاورزی و... بازداشت.
فشارهای سیاسی و اقتصادی دوران جنگ و پس از آن نیز موجب شد بدون اتکا به عوامل خارجی پروژههای بزرگ را طراحی کرده و با نظارت مستمر تا مرحلهی بازدهی و بهرهبرداری پیش ببریم. این موفقیت مرهون تلاش و خلاقیت کسانی است که در مجموعهی مهندسی برای اعتلا و پیشرفت کشور کمر همت بستهاند. با این وجود برای رسیدن به قلههای رفیع خودکفایی راهی دراز پیش روی ماست و باید بیش از پیش ساخته و پرداخته شویم تا بتوانیم در عرصهی پرشتاب تحول و توسعهی علم و رقابت سرشار جهانی بایستیم و از موقعیت به دست آمده بیشترین بهرهبرداری را به عمل آوریم.
برای رسیدن به این مطلوب، توجه به تولید، مدیریت و انتقال دانش پروژهها به عنوان یک هدف ملی مدنظر میباشد. مدیریت دانش، فرایندی است که به واسطهی آن، افراد با استفاده از طبقهبندیهای چند بعدی اطلاعات، در محیطهای متفاوت با استفاده کنندگان مختلف، به خل دانش میپردازند. این مقوله، همچون یک استراتژی کاری، همزمان، در کل سازمان عمل میکند و ابزار پیشرفت برنامهی کلی سازمان محسوب میشود. این ابزار در سازمان قدرت ایجاد میکند تا چالشهای بیرونی را برطرف سازد.