با کتاب «انداختن نردبان» در سال ۲۰۰۵ در یک کنفرانس بینالمللی آشنا شدیم، وقتی سخنران با اشتیاق از یافتههای تاریخی هاجون چانگ که در این کتاب انعکاسیافته سخن میگفت. بعد در همان سال نویسنده جوان کرهای را دیدیم که بر تجارب تاریخی کشورهای صنعتی در حمایت از صنایع نوپا تأکید میکرد.
این کتاب چند دوره در کلاسهای دکتری مورد بحث و گفتگو قرار گرفت. بسیاری از دانشجویان مطالب ارائهشده در این کتاب را با اشتیاق دنبال میکردند. همین انگیزهای شد که کتاب را بهصورت مشترک ترجمه کنیم. عامل مهم دیگری که ما را به آثار هاجون چانگ، از جمله کتاب «انداختن نردبان» علاقهمند کرد، نگرانی از عدم امکان ایجاد نهادهای باکیفیت در کشورهای درحالِتوسعه، از جمله ایران بود. بهعنوان افرادی علاقمند به اقتصاد نهادگرا، نقش نهادها در توسعه اقتصادی را بسیار تعیینکننده میدانستیم، ولی باور داشتیم که موانع نهادی را نمیتوان بهسرعت از میان برد. هاجون چانگ با مطالعه تاریخ کشورهای صنعتی پیشرفته نشان میدهد که این کشورها در مراحل اولیه توسعه اقتصادی عموماً از وجود نهادهای مناسب بهرهای نداشتند. حق رأی عمومی وجود نداشت، فساد و خویشاوندسالاری رواج داشت، قضات مستقل نبودند، بانک مرکزی هنوز ایجاد نشده بود، و غیره. بااینحال، نهادهای خوب در فرایند توسعه اقتصادی و در گذر زمانی نسبتاً طولانی شکل گرفتند.
مصداق صحت نظر هاجون چانگ، توسعه اقتصادی ببرهای آسیایی مانند کره و تایوان است که در شرایط دیکتاتوری نظامی و فقدان نهادهای دموکراتیک تحولات اقتصادی بزرگی را تجربه کردند و توسعه صنعتی راه را برای شکلگیری نهادهای خوب گشود.