کتاب بیداری قهرمانان درون پاتریشا آدسون نشر بنیاد فرهنگ زندگی دیجیتال

من هم مثل خیلی‌های دیگر، پیش از این‌که مربی‌گری به‌صورت حوزه مستقلی درآید، مربی بودم. همان‌طور که از توضیحات کارم در کتاب «بیداری قهرمانان درون» برمی‌آید من همیشه مشتاق بودم به دیگران کمک کنم تا خودشان را پیدا کنند و استعدادها و عظمت‌شان را کشف کنند. من شور و شوق زیادی دراین‌باره دارم، زیرا می‌دانم وقتی افراد استعدادهای خودشان را با نگرش خدمت به آرمانی برتر و خیر و صلاح عموم به‌کار می‌گیرند ــ همان کاری که قهرمان می‌کند ــ همه خانواده‌ها، سازمان‌ها، جوامع و ملت‌ها سود می‌برند. ایجاد تدریجی حوزه مربی‌گری سبب شد تا کاری که من می‌کردم نامی برای خود پیدا کند. اما بیشتر از این، متون مربی‌گری و آموزش‌های مربوط به این کار باعث شد تا افق دیدم بسط پیدا کند و فنون مربی‌گری‌ام بهتر شود. من معتقدم که تکامل مربی‌گری به‌عنوان یک حرفه بسیار مهم است. درحالی که پاسخ به ندای درونی و زندگی کردن طبق رسالت خود همیشه فقط برای هنرمندان، رهبران مذهبی و رهبران اجتماعی ضرورت شناخته می‌شد، امروزه برای اشخاص عادی هم مهم تلقی می‌شود. مشکلات امروز دنیا به قدری بزرگ است که صرفآ چند نفر آدم خاص نمی‌توانند با آن‌ها مقابله کنند. همه ما باید از بهترین قابلیت‌ها و نهایت عقل و خردمان در محل کار، خانواده، و جامعه‌مان استفاده کنیم. اما تمام نگرش‌ها و روش‌های مربی‌گری یکی نیستند. صادقانه بگویم: بعضی‌هاشان بسیار سطحی‌اند. این نگرش‌ها صرفآ روی آرزوها و جاه‌طلبی‌های آگاه افراد تمرکز می‌کنند که معمولا به خواسته‌های نفسانی آن‌ها و آنچه به آنها گفته شده که بخواهند، ربط پیدا می‌کنند و حمایت و پشتیبانی از این افراد برای رسیدن به اهداف‌شان را دنبال می‌کنند. همان‌طور که جوزف کمپبل هشدار می‌دهد، افراد به سختی از نردبان موفقیت بالا می‌روند تا سرانجام (معمولا در اواخر عمرشان) دریابند که نردبان را به دیواری اشتباه تکیه داده بودند! آموزش عمیق به افراد کمک می‌کند تا به اعماق وجود خودشان بروند و آنچه را که در سطح روحی می‌خواهند کشف کنند؛ نه صرفآ چیزی که جامعه گفته باید بخواهند. برای مربی‌ها وسوسه‌انگیز است که فقط روی آنچه که در این لحظه در جامعه هست تمرکز کنند و به آرزوهای گاه نومیدانه فرد مراجع برای موفق‌شدن طبق معیارهای این لحظه بپردازند. اما این هرگز مؤثر واقع نمی‌شود؛ زیرا وقتی مراجعان خودشان را با آخرین مُد روز تطبیق دادند، دنیا به‌طور حتم تغییر کرده است. آن‌وقت آن‌ها احساس می‌کنند «از این‌جا رانده و از آن‌جا مانده» هستند. به‌علاوه، کمک کردن به افراد برای کسب موفقیت ازطریق تطبیق با انتظارات متغیر جامعه هرگز نمی‌تواند آنچه را که آن‌ها از ته دل در آرزویش هستند، یعنی کسب رضایت خاطر عمیقی که از انجام مقصود زندگی‌شان می‌آید، به آن‌ها ببخشد. وقتی افراد خودآگاهی کافی کسب می‌کنند تا به دعوت حقیقی وجودشان لبیک بگویند و با آرزوی راستین خدمت به دنیا به وظایف و تعهدات‌شان عمل کنند، بازار لازم برای آنچه آن‌ها انجام می‌دهند معمولا در همان زمانی که در کار برگزیده‌شان به استادی می‌رسند، ظاهر می‌شود. به این پدیده «همزمانی» می‌گویند. این اصطلاح کارل گوستاو یونگ برای «همزمانی‌های بامعنا» بود. وقتی ما با خویشتن عمیق‌ترمان در تماس قرار می‌گیریم توانایی درتماس بودن با دنیا را هم به‌دست می‌آوریم.