خمریه ابنفارض قصیدهای عرفانی به عربی، سروده ابنفارض (۵۷۶ـ۶۳۲). این قصیده ۴۱ بیت دارد و به قصیده میمیه نیز مشهور است . این اثر و قصیده تائیه از مهمترین آثار ابنفارض به شمار میآیند. وی در آنها به زبان رمزی از تجربیات عرفانی سخن گفته است. عرفا و شعرا برای القای مضامین معرفت و محبت و عشق الهی و فناء فیاللّه از زبان نمادین و رمزگونه، با الفاظ شراب (خمر)، سُکر و امثال آن استفاده کردهاند. ازاینرو ابنفارض در قصیده خمریه از محبت الهی به «مُدامه» تعبیر کرده است.