انسان ذاتاً موجودی سعادتطلب و کمالگراست و یکی از مهمترین مولّفههای سعادت و کمال، توجه و اعتنا به نیازهای طبیعی و فطری روح و جسم آدمی میباشد. تأمین نیازها برای انسان زمینهی کمال را مساعد، و انسان کامل را میتوان اصلیترین رکن برای سلامت خانواده و جامعه به شمار آورد. در میان تمام نیازهای انسان، نشاط و شادابی نقش بسیار مهمی در سلامت جسم و روان آدمی ایفا میکند.
سرور و شادمانی، نفس انسان را انبساط میبخشد و در واقع شادابی نیروی محرکهی انسان در اجرای برنامههای عبادی و اجتماعی میباشد.
در کنار تمام فضائل و مناقب حضرات معصومین(ع) در میان سختیها و ناملایمات که همواره ملازم اولیای الهی میباشد با نشاط زیستن و زدودن غمهای دیگران سیرهی مسلّم و جزء برنامههای آن بزرگواران بوده است.
نوشتار حاضر بضاعتی است اندک که به موضوع تبسّم و شادی در کلام وحی و سیرهی اولیای الهی و معصومین(ع) پرداخته و سعی شده برخی از لطائف و شیرین سخنیهای آن بزرگواران بیان شود.