به عنوان یک ایرانی به خود می بالیم متون کلاسک ما نقطه قوت ادبیات ماست و مشاهیر بزرگی همچون حافظ، سعدی، مولانا، عطار، شیخ محمود شبستری را داریم که در سراسر تاریخ ایران همواره شاهکارهایی بی بدیل خلق کرده اند که هر یک نمونه تمام عیار فرهنگ و تمدن ایرانی می باشند. متون کهن ادب فارسی سرشار است از جلوه هایی که زندگی را زیباتر کرده، روح را جلا بخشیده و ارتباطات سالم انسانی را تقویت کرده است؛ اما متأسفانه با ماشینی شدن زندگی و تفاوت در نوع زندگی، گویی شکاف بزرگی بین نسل جدید و متون کهن ادبی ایجاد شده که جای بسی نگرانی دارد.
زبان فارسی هویت ملی، فرهنگی و هنری ایران‌زمین است و اگرچه در دوره‌های مختلف تاریخی فراز و فرودهای زیادی را از سر گذرانده است ولی با آثار بی‌نظیرش در هنر و ادب، همواره درخشان برجا مانده است. مهم‌ترین چیزی که می‌توان دربارۀ قصه های کلاسیک گفت این است که هویت، فرهنگ و تاریخ ما را شکل می‌دهند. چطور می‌شود ما به سنت ادبی خود بی اعتنا باشیم؟ آثار ادبیات کلاسیک را اگر نخوانیم خود را سزاوار سرزنش می دانیم. خواندن متون و ادبیات کلاسیک باعث می‌شود دگرگونی انسان‌ها، محیط جامعه، فرهنگ، آداب و رسوم و نوع زندگی بشر از گذشته تاکنون را درک کنیم.
از مشهورترین متون کهن فارسی که لازم است هر ایرانی در دوران زندگی خود حداقل یک بار آن را مطالعه کند می توان به گلستان و بوستانسعدی، کلیله‌ودمنه،منطق‌الطیر عطار، شاهنامه فردوسی، تاریخ بیهقی و ... اشاره کرد که هر یک دنیایی از مفاهیم انسانی را در خود جای داده اند و به رشد روحی افراد کمک می کند.
