کتاب رمان شب های روشن نشر ماهی

زن ها عاشق مردهای بد میشوند و با مرد های خوب دردودل میکنند

یکی از کم نظیر ترین رمانی بود که خوندم فوق العاده بود البته باید عاشق باشی یا تجریه اش رو داشته باشی تا از خوندن کتاب لذت ببری... اونوقته که توصیفات کتاب میشه رویای خودت یا مروری بر خاطرات گذشتت... خدای من خیلی خوبه شب های روشن... اونقددددر خوووووب که من یه سره خوندمش. توی نظرات نوشته بودن فیلمش هم ساخته شده ... که من فیلمش رو هم همین الان بعد از کتابش دیدم نمیخوام فیلم شب های روشن به کارگردانی آقای موتمن رو نقد کنم و بگم چه کم و کاستی داشت آخه توی خود همین فیلم شب های روشن گفت که آدم تو کتابا همه چی رو اونطوری که خودش دوست داره تصور میکنه ولی تو فیلما مجبوری همه چی رو اونطور که کارگردان انتخاب کرده ببینی ،شاید این یکی از دلایلی هست که من از کتاب شب های روشن خیلی بیشتر لذت بردم. فقط چند صفحه اولش یک مقدار زیادی نویسنده در مورد خیال پردازیش حرف میزد طوری که وسطاش حوصله ات سر میرفت ولی در ادامه اونقدر خوب بود که این قسمت رو بپوشونه خوبی این کتاب به احساسات فاخر شخصی هست که تا زمان ملاقاتش با اون دختر ... بقیش رو پاک کردم ... خودتون باید بخونید... اون قلب پاک نویسنده که در آخر وقتی دختره ازش میپرسه ازم دلخوری و نویسنده میگه مگه میشه آدم از سی که دوسش داره دلخور باشه؟! و بعدش برای اون دختر بهترین ها رو آرزو میکنه خوشبختی و سعادت .... ولی حال خودش خیلی بده ... خعلی بد.... این عشق ها و دوست داشتن ها به نظرم منطقی تره تا چیزی که امروزه شاهدش هستیم و با یک جواب منفی شاهد اسید پاشی و کارای دیگه هستیم... ولی بیاید منطقی باشیم... اگر هم یک همچین دوست داشتنی قسمتتون شد ولی نتونستید کاری کنید کافیه احساستون رو به رسمیت بشناسید و با بازی روزگار غدار کنار بیاید ... میدونم گفتنش سخته ولی این حرف من رو حداقل بشنوید... و با خیانت کردن و فریب کس دیگه ای هیچ چی حل نمیشه امیدوارم همیشه شاد باشید کمی هم عاشق!

کتاب خیلی حال منو بد کرد منظورم این نیست که کتاب بدی بود آخه منم آدم خیال پردازیم و انگار داشتم داستان زندگی خودمو می خوندم! قلبم درد میگرفت آخه من این تنهایی رو خوب می شناسم میدونم چقدر درد آوره ... اینه که حسابی باهاش اشک ریختم!!

رمان واقعا زيبايي بود. من حقیقتش تازه رمان خواندن رو شروع کردم و از آثار داستایوفسکی فقط دو کتاب خواندم. جنایات و مکافات و همین کتاب شب های روشن درباره ی کتاب اگه بخوام بگم... این کتاب حس و حال تنهایی و تنها بودن رو به خوبی نشون میده. یه جورایی با خوندن داستان راوی یاد خودم افتادم. مدام خیال پردازی میکنم درباره ی رویاهام و... از این جا به بعد کسایی که داستانو نخوندن لطفا ادامه کامنتمو نخونن چون داستان منم یه جورایی به کتاب و داستان راوی ربط داره. گفتم که درباره ی رویاهام و دختری که به شدت عاشقش هستم و دوستش داشتم و هنوز دارم خیالبافی میکنم اما اون منو دوست نداره و کس دیگه ای رو میخواد. دقیقا مشابه راوی کتاب که که دچار عشق یه طرفه به معشوقش ناستنکا شده مثل خودم. حتی آخر کتاب وقتی نامه ی معشوقشو خوند به جای اینکه از دستش دلگیر باشه و واسش آرزوی بدبختی کنه برعکس واسش آرزوی خوشبختی میکنه چونکه واقعا عاشقشه و معشوقشو مقصر نمیدونه چونکه مجبور نیست به خاطر شادی اون فداکاری کنه. همونجور که من واسه دختری که دوستش دارم آرزوی خوشبختی میکنم. اگه میدونستم داستانش منو به یادش میندازه اصلا نمیخوندمش. (با وجود تمام احترامی که واسه داستایوفسکی قائلم) خلاصه کلام کسایی که عاشق واقعی باشن و عشقشون یه طرفه باشه خیلی بهتر میتونن از کسایی که عاشق نیستن یا اینکه عشقشون دوطرفه ست با کتاب ارتباط برقرار کنن. ترجمه استاد سروش حبیبی شک نکنید بهترین ترجمه واسه این کتابه. بر خلاف نظرات بعضی از دوستان که میگن ترجمه ی سنگینی داره، اصلا و به هیچ وجه سنگین نیست. فقط بعضی کلمات قدیمی مثل (کرنش، عبث، بالان، شور شباب، زرینه، فراک و...) تو کتاب هست که خوانندگان عزیز درصورت تمایل واسه فهم بهتر داستان میتونن از فرهنگ لغت نامه استفاده کنن. و به نظرم زیبایی داستان به همین کلمات قدیمیه و خب چون داستان کلاسیک و قدیمی هست طبیعیه که نوع ترجمه هم باید کلاسیک و کمی قدیمی باشه.

شبهای روشن من آن روز صبح به آخر رسید .

با یکی از آشنایان قرار گذاشته ایم کتابهایی را که مشترک داریم و هنوز نخوانده ایم همزمان بخوانیم و اولین کتابی که انتخاب کردیم کتاب شبهای روشن فئودور داستایوفسکی بود. وقتی اسم فئودور داستایوفسکی میاد، انسان یاد کتابهای و داستانهای کلاسیک میفته که حتی جرات نمیکنه طرف کتاب بره. یعنی گاهی کتاب را آنقدر بزرگ و با ابهت میدونه که با احتیاط طرف کتاب میره. وقتی کتاب شبهای روشن رو خریدم حس خاص و حس بزرگی بهم دست داد و وقتی کتاب را شروع به خواندن کردم خودم را برای یک رمان سنگین، رمانتیک و پرمحتوای اماده کرده بودم. یه چیزی در حد جنایات و مکافات یا قماربار یا ..... اما حدس و انتظارم بی مورد بود شبهای روشن یک داستان پیش پاافتاده است درباره یک آدم لاابالی روانپریش بی مسئولیت که عاشق اولین دختری میشود که سرراهش قرار میگیرد و با چاشنی فردین بازی سعی میکند در دل دختر برای خودش جایی پیدا کند. کتاب نه کلاسیک است و نه موضوع خاصی دارد، داستانی که فقط وقت خواننده را بیهوده تلف میکنند شاید برای نوجوانان جذاب باشد اما برای بزرگسالان!!!!!؟؟؟؟ و ترجمه افتضاح و ابتدایی. امتیاز من به این کتاب ۲ از ۱۰ است

خدای من،یک دقیقه ی تمام شادکامی!!!این نعمت برای سراسر زندگی یک انسان کافی نیست؟!

موقع خوندن این کتاب همش فکر میکردم که چه اتفاقی میفتاد اگه اسم داستایوفسکی رو از روش برمیداشتیم؟ احتمالا تبدیل میشد به یک کتاب زرد بازاری. چه خوب میشد اگه کتاب ها رو نه به واسطه نویسنده و جلد که به واسطه چیزی که در چنته دارن زیر ذره بین ببریم.

کسی میتونه شب‌های روشن رو درک کنه که خیالبافی کرده باشه... خیالبافی با توهم فرق میکنه، موقع خیالبافی میدونی واقعیت نداره ولی اون احساس شیرین رو دوست داری ولی توهم رو نمیدونی که واقعی نیست و بهش دل میبندی.... شیرینی خیال تورو به جایی میبره که هیچ وقت تا حالا نرفتی و این خیالبافی میشه شیوه زندگی ولی حتی خیال هم تاریخ انقضا داره و میبینه که تنهایی با خیال پر نمیشه.... این کتاب داره قدرت عشق رو نشون میده که از خیال‌های عشق‌های جاودان هم شیرینتره حتی اگه به معشوقت نرسی..... من عاشق داستایفسکی شدم که دست خودمو برام رو کرد..... ترجمه سروش حبیبی هم که عالی بود . از متن کتاب: آدم خود را فریب می‌دهد و ناخواسته از بیرون یقین میابد که عشقی راستین و اصیل روح را می‌انگیزد و دل را می‌افروزد، ناخواسته باور میکند که در رویاهای ناملموسش چیزی زنده و ملموس نهفته است. وای که چه فریبی! مثلا عشق با همه‌ی وجد بی زوالش، با همه رنج‌های جانکاهش، در دل او راه یافته است..........می‌توانید باور کنید که او کسی را که در رویای مجنون وار و بلند پروازش دوست میداشته هرگز نشناخته است.

کمیل امینی

۱۴۰۳-۰۸-۰۱

5

⛔خطر اسپویل⛔ نویسنده اشاره بسیار زیادی به تنهایی و حس تنهایی داشت و مدام داشت نشون میداد که یک انسان تنها چقدر میتونه در خیالاتش غرق بشه و چقدر میتونه کلا در یک دنیای دیگه باشه. چیزی که واسم جالبه خط اخر کتابه که میگفت آیا همین یک لحظه شادکامی برای رضایت از زندگی کافی نیست؟ همچنین خشمی نسبت به ناستنکا نداشت و براش آرزوی موفقیت و خرسندی میکرد. فکر کنم داستایفسکی میخواست به زندگی در لحظه و گذرا بودن هر چیزی اشاره کنه. میخواست بگه باید قدر لحظات شادمون رو بدونیم. نشون داد که دوست داشتن واقعی یعنی چی. نشون داد که وقتی خودش عاشق بود بدون اینکه لحظه ای بخواد ناراحت بشه یا بهتره بگم ناراحتیش رو ابراز کنه، به حرفای ناستنکا گوش میداد و همدردی میکرد. نیاز خودش رو نادیده گرفته بود و میخواست حال اون خوب باشه. بعدشم حسشو گفت و خودش میخواست بره و ارتباطو قطع کنه چون درست نبود. اما با اصرار ناستنکا موند ولی بازم اخرش در نهایت تلخکامی، تنها شد. اما بازم قدردان همون لحظات خوشی بود که باهاش سپری کرده بود. بنظر میرسه داستایفسکی میخواست به تنهایی و ذهن آدم های تنها و قدردان بودن از لحظات زندگی اشاره کنه.