کتاب درمان شوپنهاور نشر قطره

یالوم روانپزشک و روانکاو و نویسنده آمریکایی،بنیانگذار الگوی روان درمانی اگزیستانسیال(وجودی)، کتابهای متعدد دانشگاهی و رمانهای موفق و مجموعه داستانهای کوتاه در کارنامه اش دارد.از جمله آثار او عبارتند از:روان درمانی اگزیستانسیال،هنر درمان،مامان و معنی زندگی،جلاد عشق،انسان موجودی یک روزه،وقتی نیچه گریست،مسئله اسپینوزا و...که اکثر کتابهای او به فارسی ترجمه شده اند.در سال (۲۰۰۲ )جایزه انجمن روانپزشکی آمریکا را دریافت کرد و به خاطر رمان "وقتی نیچه گریست" بعنوان یک رمان روانشناختی موفق شهرت بسیاری پیدا کرد که فیلمی هم براساس این کتاب ساخته شده است. داستان،دوتا سه شخصیت اصلی دارد که بیش از همه حول شخصیتی روایت می شود که با شوپنهاور فیلسوف بزرگ و تاثیرگذار قرن نوزدهم چه از لحاظ فکری و چه زندگینامه ای قرابت دارد.نویسنده به موازات داستان اصلی که در روزگار معاصر می گذرد بخشهایی را به زندگینامه شوپنهاور اختصاص داده و در واقع این دو جریان را با هم پیش میبرد. یکی از محورهای اصلی رمان روابط و ارتباطات انسانیست و این نظر را تاکید می کند که اساسا انسان در رابطه معنا پیدا می کند.محور دیگر رمان مبحث خودشناسی و روان درمانی و به طور مشخص گروه درمانی است که در حین داستان متوجه میشویم که پیوندی ناگسستنی بین این دو یعنی روان درمانی و خودشناسی با روابط انسانی برقرار است.بعد از اتمام داستان نویسنده چند صفحه ای به طور مختصردرباره کتاب نوشته است.جایی می گوید:"گروه درمانی بر این فرض استوار است که افراد در دام نومیدی می افتند چون نمی توانند روابطی دیرپا،معنی دار و حمایت گر با دیگران برقرار کنند.پس درمان در مسیرِکاوشِ علت ِ کژراهه رفتن تلاش بیمار برای برقراری ارتباط با دیگران هدایت می شود."یا در جایی دیگر بر اهمیت رابطه تاکید می کند که به یکی از شخصیتهای داستان گفته می شود:"آنچه حقیقتا در روان درمانی اهمیت دارد،نه اندیشه ها،نه بینش و نه ابزار رسیدن به اینهاست.بلکه مراجعان در آینده همیشه و همیشه نوع ارتباط با درمانگر را بخاطر دارند."اما چگونه کتاب این پیوند را نمایان می کند؟ ادامه در https://instagram.com/_u/gh.sad

واقعا نمیدونم چه جور باید احساسمو بیان کنم که نزدیک ترینش به احساس واقعیم باشه. من مدت هاست که دنبال چنین کتابی بودم، چوم مدتیه با فکر مرگ و بعد از مرگ و چیستی انسان و ... دارم زندگی می کنم. یعنی واقعا می ترسم، واین ترس داشت کم کم منو فلج می کرد. اینو هم بگم که بیست و چهار سالمه. اتفاقا به خداوند هم اعتقاد قلبی دارم و زندگیم رو هم دوست دارم ولی واقعا این افکار داشت منو میخورد تا اینکه این کتاب رو خوندم. خیلی از دغدغه های ذهنی منو جواب داد و تاکید می کنم که به طور اساسی و از ریشه جواب داد!! یه کتاب متفاوت بود، پر از نکته های کلیدی. اینشو خیلی دوست داشتم که مثل خیلی از کتابای دیگه حرف الکی نمیزد. مثلا توی کتابای دیگه خونده بودم، شخص بعد از فهمیدن اینکه دو هفته دیگه زنده است، اول توی شوک میره بعد ناراحت میشه ولی بعد به یه سفری میره و سعی میکنه با تمام وجود لذت ببره از زندگی و کلا هیچی یادش میره قراره بمیره. خب من هیچ وقت آروم و قانع نمی شدم با این رویکرد. ولی اینجا،،توی این کتاب، واقعی بود همه چیز. اینقدر از ترسیدن فرار نکرده بود! الکی ادای فرزانگان رو هم در نیورد. حتی خیلی واقع بینانه در مورد معابد بودایی و رویکردشون حرف زده. خلاصه اینکه خیلی واقعی بود، خیلی خوب میتونه با انسان رابطه برقرار کنه. منو آروم کرد واقعا. و من نتیجه ی خوبی گرفتم از محتوای این کتاب. ممنونم از فیدیبو بابت قرار دادن این کتاب. و دعای خیر می کنم برای نویسنده. و تشکر ویژه ی ویژه ی ویژه از مترجم. کارتون عالی بود.

به نظرم کتابیه که بیشتر به درد علاقه‌مندان به روانشناسی یا دانشجوهای این رشته میخوره. احتمالاً نکات خیلی زیادی از این نظر در کتاب وجود داره که مخاطب غیر روانشناس اصلاً متوجه اونها نمیشه و براش اهمیتی هم نداره. داستان کتاب فراز و فرود خاصی نداشت و با اینکه خسته‌کننده هم نبود اما جذابیت خیلی زیادی هم نداره. ترجمه‌ی متن ولی خیلی روان و خوبه. از نظر محتوا هم شخصاً به نظرم غیر از نکات روانشناسی مطلب عمیقی نداشت. نکاتی که از فلسفه و زندگی و نوشته‌های شوپنهاور در کتاب مطرح شده انگار عمداً طوری انتخاب شدن که چهره‌ی شوپنهاور رو در نظر خواننده تخریب کنند تا اینکه فلسفه‌اش رو بیان کنند یا نقد کنند. شخصیت فیلیپ که به گفته‌ی نویسنده‌ی خواسته نمونه‌ی شوپنهاور در زمان حاضر باشه و وظیفه‌ی بیان فلسفه‌ی شوپنهاور در داستان را بر عهده داره، یک فرد خودخواه و خسیس و با سابقه‌ی آزار جنسی معرفی شده و در پایان داستان هم به این نتیجه میرسه که فلسفه‌ی شوپنهاور که زندگیش رو متحول کرده به دردش نمیخوره و باید کنارش بذاره. در قسمت‌های مختلف متن نویسنده اشاره به احساسات شخصی شوپنهاور میکنه که معلوم نیست اینها رو از کجا و چطور کشف کرده. مثلاً در متن آمده: در مورد رابطه‌ی شوپنهاور و گوته: «آرتور از اینکه کنار گذاشته شده بود خشمگین و آزرده بود.» فصل 24 «تنهایی دیوی بود که بیش از هرچیز شوپنهاور را به تنگ می‌آورد و دفاع‌هایی ماهرانه در برابر آن افراشته بود.» فصل 35 «کمتر چیزی هست که شوپنهاور از آن به اندازه‌ی ولع شهرت بد گفته باشد. و با این حال، چه ولعی برای شهرت داشت!» فصل 39 در پایان داستان هم نتیجه میگیرند که «شوپنهاور افسردگی مزمن داشت» و «هر رویکردی که بر اساس دیدگاه اون بنا شده باشه، بی‌ارزشه» و با «لفاظی» باعث گمراهی میشه و عقایدش رو «به زبونی متقاعدکننده‌تر بیان می‌کنه». در مورد فلسفه‌ی ادیان شرقی هم همینقدر در جهت تخریب اونها تلاش شده. در کل پیشنهاد میکنم کسانی که به آشنایی با واقعیت این تفکرات و فلسفه‌ها علاقه دارند به جای آثاری مثل این کتاب که به طور دسته دوم به اونها می‌پردازند، به نوشته‌های اصلی مراجعه کنند. مثلاً در مورد شوپنهاور کتاب «در باب حکمت زندگی» را بخوانید و بعد قضاوت کنید.

کتاب درمان شوپنهاور از یالوم همون طور که از تخصص نویسنده ش بر میاد جنبه روانشناسی داره. در واقع رمانی با محتوای روانشناسی هست که نویسنده در این کتاب سعی کرده جامعه رو به یک گروه درمانی تشبیه کنه و از اونجایی که مخاطب اصلی این کتاب روانشناسان هستند اصول کار رو به سبکی پویا آموزش بده اما گفته شده که نگارش اون به نحوی که برای همه افراد مطالب ملموس باشه. داستان با زندگی فردی بنام جولیوس که یک روان درمانگر هست و چند وقتی که به نوعی از سرطان پوست مبتلا شده شروع میشه و در طی داستان اون با یکی از مراجعان گذشته ش بنام فیلیپ مواجه میشه که معتقد با پیروی از عقاید شخصی بنام شوپنهاور تونسته بر مشکلاتش غلبه کنه و فصول انتهایی هم به توصیف عقاید همین فرد بر می گرده. شخصی که قبل از اشخاصی مثل ارسطو زندگی می کرده و به نوعی از افسردگی مبتلا بوده و زندگی شخصی خوبی نداشته، چیزی که از عقاید سرد و بی روح اون به دنیا، زندگی و شادی کاملا مشهود و تقریبا این موارد مفاهیمی پوچ برای اون بودن. اگر بخوام نظرم رو با توجه به وقتی که برای خوندش صرف کردم بگم باهش اصلا ارتباط برقرار نکردم و برام جذاب نبود و خیلی جاها هم کسل کننده ولی به خاطر نویسنده خاص اون کتاب رو تا انتها ادامه دادم و فهمیدم هدف نویسنده از بیان تعابیر شوپنهاور این بوده که زندگی و تجربه های شخصی یک روان درمانگر میتونه توی آینده شغلی و دیدگاهی که به مخاطبینش منتقل میکنه کاملا موثر باشه. راستش از دید من کتابی نبود که بخوام به کسی پیشنهاد کنم و تقریبا یأس توی محتوای کتاب که برگرفته از دیدگاه شوپنهاور بود نه تنها حالم رو خوب نمی کردم بلکه حس بدی بهم میداد و روایت های گروه درمانی و مشکلات اعضای اون به نظرم زیادی طولانی و تکراری شده بود.

اگه بخوام به طور خلاصه فقط چند نکته که از این کتابو یاد گرفتم بگم اینه که،همیشه طوری زندگی بکنید که وقتی فهمیدید فقط مدت کوتاهی زنده هستید با غرور به زندگیتون نیگاه بکنید و به لبخند بگید اگه بازم بمیرم و زنده بشم بازم همین زندگی رو انتخاب میکنم،و همیشه اینو یادت باشه اگه مثلا بهتون بگن فقد یه ماه دیگ بیشتر زنده نیستید برو و زندگیتو بکن،تو بازم مثل همون چند سالی ک قبلا زندگی کردی همین یه ماه پایانی رو هم بگزونی بدون زندگیت رو خودت و بدرستی انتخاب کردی…و نکتع های دیگم اشاره ای به اینکه اگر انسان درگیر خو های حیووانی مثل شهوت (که حالا میشع به زندگی روزمره هم اشاره کرد همین خوردن و خوابیدن و تولید مثل که مثل یه حیوونه) بشه و نتونه اونو کنترل بکنه از یه جای به بعد این شهوتع ک اختیار انسانو بدست میگیره و اونو کنترل میکنه…و یه نکته خیلی خوبیم ک یاد گرفتم از این کتاب این بود که یاد بگیریم راحت درباره افکار احساسات و اندیشه هامون حرف بزنیم بدون ترس از قضاوت شدن تاوقتی حرف نزنید و مشکلتون رو نگید کسی قرار نیست متوجه شما بشه و صرفا برداشت های خودشو از مشکلتون بیان میکنع…..این بود فقط چند نکته خلاصه وار از این کتاب

عاشق آثار اروین دیالوم هستم و به شدت از خوندن کتابهاش لذت میبرم، با شخصیتهای داستانش زندگی میکنم، حرف میزنم، حتی خوابشون رو میبینم و از کلیات و جزئیات سعی میکنم تا اونجا که امکان داره یاد بگیرم و به یاد بسپارم. با خوندن کتابهای دیالوم احساس میکنم درمان میشم حتی. حالم خوب میشه، سبک میشم و راه تازه ای برای رفتن پیدا میکنم.

Fatemeh Zk

۱۴۰۳-۰۳-۰۹

5

از متن کتاب: "انسان با شگفتی تمام، پس از هزاران هزار سال نیستی، ناگهان خود را می‌یابد؛ برای مدتی زندگی می‌کند؛ و پس از آن دوباره، دوره‌ای به همان اندازه طولانی از راه می‌رسد که دیگر نباید باشد." درمان شوپنهاور یکی دیگه از کتاب‌های فلسفی روانشناسی اروین_یالوم عزیزه. درمانگر داستان یالوم، این‌بار بعد از اینکه متوجه می‌شه داره سال آخر زندگیش رو می‌گذرونه، سراغ مراجع قدیمی خودش می‌ره که فکر می‌کرده نتونسته درمانش کنه. زمانی که باهاش صحبت می‌کنه متوجه می‌شه که اون فرد به شدت تحت تاثیر فلسفه شوپنهاور قرار گرفته و ادعا می‌کنه حالش خوب شده... از اینجا به بعد داستان وارد فضای گروه‌درمانی می‌شه و شوپنهاور قصه‌ی یالوم قراره که با آدما ارتباط بگیره. من تجربه گروه‌درمانی نداشتم اما فضای داستان برای من خیلی جالب بود. تو هر جلسه‌ای که روایت می‌شد، با آدمای اون اتاق همدل می‌شدم. گاهی از دست یکی حرص می‌خوردم (بیشتر مواقع همین آقای سخنگوی شوپنهاور 😁). گاهی سعی می‌کردم خودم رو جای آدمای اون اتاق بذارم و از نگاه اونا به مسئله نگاه کنم. مثل همیشه با یک کتاب روان‌کاوانه جذاب طرف هستید، پس اگر به رمان‌های روان‌شناسی علاقه دارید این کتاب برای شماست😉

کل کتاب داره رفتار شوپنهاور و جامعه گریز بودنش رو نقد میکنه. مگه غیر از اینه که انسان نابغه از ارتباط با بیشتر افراد جامعه بیزاره؟ مثلا در باب هنر میبینیم که آثار سخیف و مبتذل در فیلم یا موسیقی چقدر فروش بالایی دارند و برعکس، آثار با ارزش رو کمتر کسی درک میکنه. که آثار هنری فلسفی و با ارزش همیشه کمتر دیده میشن ولی آثار سطحی نگر و ابلهانه فروش میلیاردی میکنن. همین درک بالای انسان های نابغه باعث منزوی شدن میشه. این یه رفتار طبیعیه نه بیماری. چرا که اکثریت جامعه رو ابله ها و احمق ها و کودن ها تشکیل دادن. حالا این آقای یالوم مثلا همه چیز دان میاد خودشو تو جایگاهی میبینه که رفتار های شوپنهاور رو تو این کتاب یا حرف های نیچه رو تو کتاب دیگش نقد میکنه. انگار به زور میخواد دست شوپنهاور یا افرادی مثل شوپنهاور رو بگیره و بگه بیا اجتماعی باش و با دیگران ارتباط داشته باش! چقدر تنفر برانگیز. من فقط برای شناخت شوپنهاور این کتاب رو خوندم وگرنه نظرات نویسنده که به نوعی خودش رو تو شخصیت جولیوس جا کرده واسم پشیزی ارزش نداره.

من این کتاب بسیار زیبا رو مطالعه کردم،علی رغم اینکه نام این کتاب و نسبت به کتابهای معروف دیگه کمتر میشنویم واقعا کتاب پر مفهوم و کاربردی هست در علم روان درمانی که میتونه راهنمای بسیار خوبی هم برای علاقمندان به این رشته و هم خواننده معمولی باشه،جزو اون دسته از کتابهایی است که باتوجه به ترجمه زیبای خانم حبیب خیلی روان و قابل درک میباشد،درصورتی که مملو از نکات اموزشیه در قالب رمان،کلا هدف نویسنده این کتاب جناب یالوم،چه در این رمان چه در کتابهای دیگرش،این هست که علم خودش رو در قالب داستان و خیلی ساده و کمتر استفاده کردن از کلمات تخصصی به مخاطبش انتقال بده. امیدوارم مثل من از این کتاب زیبا لذت ببرید

اول باید گفت که ترجمه کتاب خیلی روان و خوب بود. هرچند دوستان زیادی این روزها این کتاب رو با اشتیاق معرفی می کنن، اما بنظر من خیلی طولانی بود (بخصوص بخش صحبت های گروهیشون) و البته جذابیت کمتری نسبت به بقیه آثار یالوم (مثلا وقتی نیچه گریست یا مساله اسپینوزا) داشت. برای من فقط یه نکته برای یادگیری داشت که از شوپنهاور نقل شد. اینکه انسان موجودی حریصه که هرچقدر بیشتر در شهواتش یا خواسته های مادیش اصرار کنه کمتر خواهد یافت و بیشتر دلزده خواهد شد. هرچند فلسفه ی کلی شوپنهاور رو دوست ندارم اما این نکته همیشه به کار هممون خواهد اومد. تشکر از فیدیبو