کتاب آتن و اورشلیم نشر انتشارات نگاه

تنها کسی توان دارد با مدوسا و مارهایش بجنگد (همان ضرورت ارسطو، که در او نیز همانند کانت چنان هراسی از امرِ خودسر و فانتزی‌گون برانگیخت) که به اندازۀ کافی دلیر باشد که سرراست راه برود و به پیرامون برنگردد. پس فلسفه نباید یک به‌پیرامون‌نگریستن، یک به‌پشت‌برگشتن باشد، آن‌گونه ‌که عادت کرده‌ایم بیندیشیم، به‌پشت‌نگریستن پایانِ فلسفه است، اما باید بدونِ ترس پیشروی کند، بی‌انکه چیزی را به حساب آوَرَد، بی‌انکه به پیرامون برگردد تا به چیزی بنگرد. ازهمین‌رو افلاطونِ الهی گفت: «باید برای هرچیزی دلیر بود»، و می‌افزاید: تا بدونِ ترس، گستاخ و دریده جلو رفت. و فلوطین هم به ما می‌گوید: «نبردی سترگ و فرجامین در انتظارِ روح است». این همان چیزی هم است که «ارادۀ قدرت» نیچه می‌خواست باشد. فلسفه یک به‌پشت‌نگریستن نیست، بلکه جنگ است. و این جنگ پایانی ندارد و پایانی نخواهد داشت. پادشاهیِ خدا، چنان‌که مکتوب است، از رهگذرِ خشونت به دست می‌اید.