کتاب صوتی دلتنگی های نقاش خیابان چهل و هشتم نشر آوانامه

چند برش از عادی‌ترین لحظه‌های زندگی با پس‌زمینه‌ای سیاسی، اجتماعی و گاه فلسفی با دیالوگهای سنجیده و صحنه‌آرایی‌های دقیق. اگر ذهنیت ما از داستان کوتاه همان ذهنیت سنتی عام باشه که حتما باید حاوی یه اتفاق یا اکت خاص باشه یا گرهی در داستان بیفته و باز بشه البته این کتاب ما رو راضی نمی‌کنه. بجز داستان آخر که تا حدی به ذهنیت سنتی عمومی از داستان نزدیکتره و به همین دلیل هم تعدادی از دوستان، با اعتماد به نفسی که منتقدان مجله تایمز هم ندارن با قاطعیت خط قرمز روی همه داستانهای کتاب کشیدن و توصیه کردن فقط برین داستان تدی رو بخونین! برخلاف نظر این عزیزان، از همه داستانهای این کتاب میشه لذت عمیق هنری برد ولی با ذهنی که پردازش فکری و هنری متناسب با این مفاهیم دیده باشه. هر کسی از موسیقی بتهوون لذت نمی‌بره. ذهن باید برای درک اون نوع موسیقی پرورش دیده باشه. اگر همه آثار بتهوون رو برای بعضی حضرات پخش کنی در نهایت میگن اینا مفتشونم گرونه فقط سمفونی ۹ بدک نیست! اونم لابد بخاطر اینکه ریتمیک‌تره! چون این ذهن با موسیقی ریتمیک آموخته شده

برای شناخت و درک بهتر هر اثر ادبی علی الخصوص شعر و نووِل و رمان حتما باید یک شناخت نسبی از جهان‌بینی صاحب اثر و شرایط سیاسی اجتماعی روز و روزگار اون نویسنده داشت،این نکته در مورد سلینجر اینطور توضیح داده میشه که او یک نویسنده‌ی معترض به وضع موجود آن زمان ایالات متحده بوده - آمریکای بعد جنگ دوم - آمریکا و امریکایی‌هایی که دچار ارزش ها و هنجارهای کاملا متفاوتی از دوران شکوه و جلال اولیه اون کشور شدند،جوانانی که زندگی‌هاشون با اسم جنگ ملی و دفاع از خانه به نابودی کشیده شده و پس از دوران جنگ دیگه جایی درین جامعه‌ی نوکیسه گان و بشدت مدرن شده ندارند،فاصله‌ی روحی و فکری والدین با فرزندانشون،تغیر سبک زندگی آمریکایی از توجه به آرمانهای انسانی و حتی زیبایی‌شناسی اصیل هنری به امور روزمره‌ی زندگی و هنر متفرعن مدرن از اِلمانهای داستان های سلینحر شمرده میشن

متاسفانه داستانهای بی سر و تهی داره، گمان میکنم من اگر مجموعه داستانی بنویسم از یک روز رفتنم به یک سالن آرایشگاه و از افراد مختلفی که تصادفی اونجا دیدم و باهاشون هم کلام شدم قصه سرایی کنم، جذاب تر از آب دربیاد! ولله بخدا!

با سلام، فکر میکردم به دليل اینکه راوی آقای سلطان زاده هست کتاب عالی باشه ولی به نظرم تعریفی نداشت و به جز داستان آخر(تدی) من بقیه داستان ها رو دوس نداشتم

داستانهای کوتاه بسیار عالی. یک روز خوش برای موزماهی یکی از سه داستانی هست که داریوش مهرجویی بر اساس اون فیلم پری را ساخت و منجر به شکایت وکلای سالینجر شد.

چرا انقدر مزخرفه، نكنه درست ترجمه نشده!؟ خيلي پرت و پلاست، تعجب ميكنم اقاي سلطان زاده براي چي بايد يه همچين مزخرفي رو روايت كنن

سلینجر یکی از بهترین‌ها در زمینه داستان کوتاهه. هر کدوم از داستان‌هاش یک کلاس نویسندگیه. استاد دیالوگ‌نویسیه سلینجر. با ترجمه خوب احمد گلشیری.

خیلی بی محتوا و کسل کننده هست . حتی صدای آقای سلطان زاده هم نتونسته تغییریش بده . اصلا نخرید . پول دور ریختنه .

من طبق نظر کاربرها فقط داستان آخر یعنی تد رو گوش دادم ولی درک نکردم چرا اون کار رو کرد. داستان برام قابل درک نبود

شبیه داستانهای معمول که سریال گونه باشه با حوادث و پایانی روشن ،نیست اما بسیار جذابه و با خوانشی دلنشین مثل همیشه