کتاب کلیسای جامع نشر انتشارات نقش و نگار

اگر بخواهیم خاطرات خود را از ریموند کارور تنها در یک کلمه خلاصه کنیم، آن کلمه «بزرگ» خواهد بود. بزرگ کلمه‌ی کوچکی است، اما مثل زبان روزمره‌ای که کارور در داستان‌های خود پرورده، آنقدر بار معنایی و طنین دارد که همه‌ی نت‌ها را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. ریموند کارور بزرگ بود. صد و هشتاد و پنج سانتی‌متر قدش بود و حدود صد کیلو وزن داشت. در کودکی آنقدر چاق بود که خیال می‌کرد فقط پدرومادرش او را دوست دارند. بعدها که پدری هجده ساله شد و جانش در می‌رفت که نویسنده شود و به آرزوی خود رسید و چشمان آبی‌رنگش زیر سایه‌ی ابروهایی پرپشت نهان شد. دو دهه کار نامرتب و پست، درگیری‌های خانوادگی و اعتیاد روزافزون به الکل آثار خود را بر او گذاشت. شادابی جوانی از چهره‌اش رخت بربست و بار مسؤولیت شانه‌هایش را خم کرد. حتی طی سال‌های دشوارِ بازپروری که شهرت و موفقیت به سراغ او آمد، یعنی بین سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۸ که مُرد هیکلِ مشت‌زنی حرفه‌ای و سنگین وزن را داشت.ناک‌دان شده بود. اما هیچ وقت ناک‌اوت نشد.