کتاب عاشقانه‌‌ ها نشر انتشارات نگاه

منوچهر آتشی را هرگز ملاقات نکرده‌ام، اما تا پیش از دیدن عکس‌هایش در نشریات گوناگون، از او، در ذهنم، تصویری چنین پرورانده بودم.

«مردی در نخلستان‌های دشتستان، با دشداشه‌یی خاکستری و عرق‌چینی بر سر به کردار مردان جنوب، لمیده در زیر نخلی در نخلستانی پر بارو سرسبز و اندکی آن سوتر اسبی سفید در میان نخلستان رها، و مرد در حال نگریستن به اطراف، پی‌جویِ هر جنبشی از پرنده و خزنده و جنبنده‌یی...»

منوچهر آتشی، زاده‌ی دوم مهر ۱۳۱۰ است. مردی که ۷۴ سال از زندگی‌ی پرثمرش آمیخته و آموخته‌ی شعر و سرود بود.

از نوجوانی قلم به دست گرفت و شروع به سرودن کرد، اما سال‌های پایانی‌ی دهه‌ی ۳۰، نقطه‌ی جوشش و شکوفایی‌ی او در سرایش بود.

شاعر جوان با آهنگ دیگر (۱۳۳۸)، خود را به دنیای شعرخوانان و ادب‌دوستان معرفی کرد.

شعرهایش از پیرایه‌ی «فانتزی» و «سانتیمانتالیزم» روزگار رهاست. به راحتی و سادگی از نفت و اسب و بیابان، فانوس و پِت‌پِت شعله‌ی آن، اصطبل و بانگ گوش‌آزار سگ و خروس، چشمه و آسمانِ کویر و اسکله و از گله‌ی بز و «نعش شتر مرده» می‌گوید و از اصطلاحات و واژگان محلی استفاده می‌کند:

...

گهگاه،

ـ با عصرهای غمناک پاییز

که باد با کپرها

بازیگر شرارت و شنگولی‌ست

آوازهای غمباری

ـ آهنگ «شروه»های فایز

از شیب‌های ماسه

از جنگل معطر سدر و گز

در پهنه‌ی بیابان می‌پیچد...

(«ظهور»، مجموعه اشعار، نگاه، تهران، ۱۳۸۶)