«گی دو موپاسان» یکی از بزرگترین داستاننویسان قرن نوزدهم فرانسه به شمار میآید. نقطهی اوج کارهای موپاسان داستانهای کوتاه است که برخی از آنها نظیر تپلی (داستان کوتاه) از شاهکارهای ادبیات داستانی جهان شمرده میشوند. موپاسان استاد نوعی از داستان کوتاه است که به قول سامرست موآم «میتوانید آن را پشت میز شام یا در اتاق استراحت کشتی نقل کنید و توجه شنوندگان خود را جلب نمایید.» نثر او در عین سادگی و روانی با جملههایی ساده و روشن و کوتاه، متاثر از حوادث دوران جنگ و شکست فرانسه که شاهد رشد نوعی بورژوازی شهری و تازه به دوران رسیده و طماع بود میباشد. در نوشتههای او حضور زنان و نقش آنها چه به صورت مادر یا معشوق و چه به صورت روسپی بسیار چشمگیر است و موپاسان عاشق یک زن نبود، او همهی آنها را دوست داشت و پروردهی دست آنها بود. حتی پارهای از شهرتش را مدیون هزاران خوانندهی " زن بورژوا" بود؛ نسل مدرنی از زنان که در طی همین نیم قرن شکل گرفته بود، همینطور مرگ زودرسش به خاطر بیماری سفلیس نیز در اثر معاشرت با آنها بود.