کتاب آینه ی شکسته نشر گیوا - نسخه صوتی

بخشی از داستان: اودت، مثل گل‌های بهار، تروتازه بود، با یک جفت چشم خمار به رنگ آسمان و زلف‌های بوری که همیشه یک دسته از آن روی گونه‌اش آویزان بود. ساعت‌های دراز با نیم‌رخ ظریفِ رنگ‌پریده، جلوی پنجره‌ی اتاقش می‌نشست. پا روی پایش می‌انداخت، رمان می‌خواند، جورابش را وصل می‌زد و یا خامه‌دوزی می‌کرد. مخصوصاً وقتی‌که والس گریزری را در ویلن می‌زد، قلب من از جا کنده می‌شد. پنجره‌ی اتاق من، روبروی پنجره‌ی اتاق اودت بود، چقدر دقیقه‌ها، ساعت‌ها و شاید روزهای یکشنبه را من از پشت شیشه‌ی پنجره‌ی اتاقم به او نگاه می‌کردم. به‌خصوص شب‌ها، وقتی‌که جوراب‌هایش را درمی‌آورد و در رخت‌خوابش می‌رفت! به‌این‌ترتیب، رابطه‌ی مرموزی میان من و او تولید شد. اگر یک روز او را نمی‌دیدم، مثل این بود که چیزی گم‌کرده باشم. گاهی روزها ازبس‌که به او نگاه می‌کردم، بلند می‌شد و لنگه‌ی پنجره‌اش را می‌بست. دو هفته بود که هرروز همدیگر را می‌دیدیم، ولی نگاه اودت سرد و بی‌اعتنا بود، بدون اینکه لبخند بزند و یا حرکتی از او ناشی بشود که تمایلش را نسبت به من آشکار بکند. اصلاً صورت او جدی و تودار بود. اول باری که با او روبه‌رو شدم، یک روز صبح بود که رفته بودم در قهوه‌خانه‌ی سر کوچه‌مان، صبحانه بخورم. ازآنجاکه بیرون آمدم، اودت را دیدم، کیف ویلن دستش بود و به‌طرف مترو می‌رفت. من سلام کردم، او لبخند زد، بعد اجازه خواستم که آن کیف را همراهش ببرم. او در جواب سرش را تکان داد و گفت: - مرسی. از همین یک کلمه آشنایی ما شروع شد. از آن روز به بعد، پنجره‌ی اتاقمان را که باز می‌کردیم، از دور با حرکت دست و به علم اشاره باهم حرف می‌زدیم، ولی همیشه منجر می‌شد به اینکه برویم پایین و در باغ لوگزامبورگ باهم ملاقات بکنیم و بعد به سینما یا تئاتر و یا کافه برویم، یا به‌طور دیگر چند ساعت را وقت بگذرانیم.