معرفی کتاب‌های سیمون دوبووار

سیمون دوبووار کیست؟

سیمون دوبووار نویسنده و فیلسوف فمینیست فرانسوی قرن بیستم و نویسنده‌ی کتاب مشهور «جنس ضعیف» یا «جنس دوم» است که برای مبارزاتش برای حقوق زنان شناخته می‌شود. او را به‌عنوان نامدارترین زن روشنفکر قرن بیستم می‌شناسند.

سیمون دوبووار با نام کامل سیمون لوسی ارنستین ماری برتراند دوبووار در نهم ژانویه ۱۹۰۸ در پاریسُ‌، در خانواده‌ای کاتولیک به دنیا آمد. ریشه‌های مذهب در خانواده‌ی او بسیار محکم بود و دوبووار هم در نوجوانی مذهبی بود، او حتی در مقطعی از زندگی‌اش می‌خواست راهبه شود اما بعدها اعتقادش به مذهب را کاملاً از دست داد.

سیمون دوبووار از ابتدا افکار متفاوتی داشت و پدرش درباره‌ی او می‌گفت: «سیمون مانند یک مرد فکر می‌کند.» او همچنین باوجوداینکه مانند سایر دختران طبقه‌ی متوسط در آغاز جوانی خواستگاران متفاوتی داشت به ازدواج تن نداد و ادامه تحصیل را ترجیح داد. سیمون دوبووار بعدها در کتاب خاطرات یک دختر شاد درباره‌‌ی خودش نوشت: «فردگرایی و معیارهای اخلاقی پدرم در مقابل اخلاق عرفی مادرم قرار داشت و با آن کاملاً در تضاد بود، همین باعث رشد روشنفکری در من بود.»

او پس از پایان تحصیلات مقدماتی در موسسه‌ی کاتولیک‌ها در رشته‌ی ریاضیات و فلسفه تحصیل کرد و پس‌ازآن در موسسه‌ی سنت مارین در رشته‌ی زبان و ادبیات درس خواند. او همچنین در رشته‌ی فلسفه‌ی دانشگاه سوربن درس‌خوانده است.

سیمون دوبووار در پاریس عضو حلقه‌ای دوستانه بود که ژان پل سارتر نیز در آن عضویت داشت. این حلقه باعث دوستی آنان شد و پس از آن در سال ۱۹۲۹ این دو نفر در آزمونی که برای اجازه‌ی تدریس فلسفه برگزار می‌شد شرکت کردند. ژان پل سارتر نفر اول این آزمون و دوبووار نفر دوم شد. سیمون دوبووار در آن زمان جوان‌ترین پذیرفته‌شده‌ی این آزمون بود.

 میان سیمون دوبووار و ژان پل سارتر در تمام زندگی‌شان رابطه‌ی عاطفی پیچیده‌ای داشتند که هرگز به ازدواج نرسید. سایه‌ای از رسوایی‌های اخلاقی در زندگی دوبووار وجود دارد، او حتی در دوره‌ای به دلیل شکایت خانواده‌ی یکی از شاگردانش از تدریس منع شده بود. دوبووار و سارتر اما تا آخر عمر از هم جدا نشدند. آن‌ها آثار یکدیگر را نقد و بررسی می‌کردند و اندیشه‌های اگزیستانسیالیستی هرکدام از آن‌ها بسیار تحت تأثیر دیگری بود. او در مصاحبه‌ای با پاریس ریویو درباره‌ی روزمرگی‌هایش گفته بود: «گرچه معمولاً از آغاز روز بیزارم امّا همیشه برای شروع کردن هم عجله دارم. اوّل چای می‌نوشتم، حدود ساعت ده شروع به کار می‌کنم و تا یک ادامه می‌دهم. سپس دوستانم را می‌بینم و بعد هم حدود ساعت 5n> برمی‌گردم سرکار و تا نه ادامه می‌دهم. اصلاً برایم سخت نیست که بعدازظهرها کار را از سر بگیرم.»

اولین رمان سیمون دوبووار که در فارسی به نام مهمان ترجمه‌شده است سال ۱۹۴۳ نوشته شد. این رمان درباره‌ی دو خواهر به نام اولگا و واندا و روابط عاشقانه‌ی پیچیده‌شان است. کتاب بعدی او که یک سال بعد منتشر شد «اخلاق اگزیستانسیالیستی» نام دارد که مقاله‌ای پژوهشی درباره‌ی اخلاق و آزادی مطلق در برابر محدودیت شرایط است.

سیمون دوبووار در سال‌های پایانی جنگ جهانی دوم همراه ژان پل سارتر مجله‌ای سیاسی تأسیس کردند که درباره‌ی ایده‌ها و کارهای خود در آن می‌نوشتند. موریس مرلوپونتی هم در نگارش مقالات این مجله با آنان همکاری می‌کرد. دوبووار تا پایان عمر در این مجله فعالیت می‌کرد.

مهم‌ترین اثری که از سیمون دوبووار به‌جامانده است کتاب جنس ضعیف یا جنس دوم است که او آن را سال ۱۹۴۹ منتشر کرد. گفته می‌شود پیشنهاد پژوهشی درباره‌ی زنان را سارتر به او داده بود. او از سیمون دوبووار خواسته بود تا بررسی کند زن بودنش چه تأثیری در روند زندگی و پیشرفت‌هایش داشته است. در نتیجه کتاب جنس ضعیف نوشته شد. کتابی که از زوایای مختلف به زندگی زنان در طول تاریخ پرداخته است. او در فصل‌های مختلف از منظر سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و روانی به زنانگی پرداخته است. او ازاین‌جهت این کتاب را جنس دوم نامید که می‌گفت در جامعه زنان در رابطه با مردان تعریف می‌شوند. او عقیده داشت:‌«سرچشمه اصلی ظلم و ستم به زنان، ساخت‌وساز تاریخی و اجتماعی آنان به‌عنوان یک واقعیت است.» این کتاب دوجلدی در اولین هفته‌ی پس از انتشارش بیش از بیست هزار جلد فروخته شد. اندیشه‌های فمینیستی سیمون دوبووار و مبارزات او باعث شد فمینیسم به‌عنوان اندیشه‌ای بسیار جدی مطرح شود. اندیشمندان امروز ه دوبووار و فعالیت‌های او مدیونند.

سال ۱۹۵۴ دوبووار کتاب ماندارین را نوشت که برنده‌ی جایزه‌ی برتر ادبی فرانسه یعنی جایزه‌ی گنکور شد. از دیگر آثار این نویسنده می‌توان به کتاب‌های «مرگ آرام»، «زمان راز داری»، «سوتفاهم در مسکو» و «خون دیگران» اشاره کرد.

سیمون دوبووار برای آثار ارزشمندش برنده‌‌ی جوایز مختلفی هم شده است که از میان آن‌ها می‌توان به جایزه‌ی اورشلیم در سال ۱۹۷۵ و جایزه‌ی دولتی اتریش برای ادبیات اروپا در سال ۱۹۷۸ اشاره کرد.

سیمون دوبووار سال ۱۹۸۶ در ۷۸ سالگی براثر ذات‌الریه از دنیا رفت. او را در کنار سارتر به خاک سپرده‌اند. بعد از درگذشت دوبووار فیلم‌های مختلفی درباره‌ی زندگی او ساخته شد. یکی از این فیلم‌ها ویولت نام دارد که درباره‌ی زنی است که با آثار دوبووار آشنا می‌شود و به دنبال او به پاریس می‌رود. این زن در پاریس سیمون دوبووار را می‌بیند و این زن نویسنده‌ی فرانسوی کمک‌های زیادی برای پیشرفت به او می‌کند.

سال ۲۰۰۸ و هم‌زمان با صدسالگی سیمون دوبووار جایزه‌ی سیمون دوبووار پایه‌گذاری شد که هرساله به شخصیتی داده می‌شود که شجاعت و اندیشه‌های قابل‌احترام داشته باشد. ازجمله کسانی که برنده‌ی این جایزه شده‌اند می‌توان به ملاله یوسف زی، فعال اجتماعی افغان و تسلیمه نسرین، نویسنده‌ی زن بنگلادشی اشاره کرد. دخترخوانده‌ی سیمون دوبووار یکی از اعضای هیئت داوران این جایزه است.