کتاب پیکارسک (داستان قلاشان) نشر مرکز

کتاب پیکارسک نوشته هری سیبر، پژوهشگر و منتقد ادبی، یک کتاب مرجع برای آشنایی با سبک ادبی پیکارسک است. این سبک ادبی در قرن شانزدهم در اسپانیا پدید آمد و در قرن هفدهم به سایر کشورهای اروپایی گسترش یافت.

پیکارسک یک سبک داستان‌نویسی است که به زندگی و ماجراهای یک شخصیت عامی و بی‌پول می‌پردازد. این شخصیت معمولاً یک فرد فرصت‌طلب و ماجراجو است که برای زنده ماندن و کسب ثروت دست به هر کاری می‌زند.

کتاب پیکارسک نوشته هری سیبر شامل سه بخش است. بخش اول به تاریخچه‌ی سبک پیکارسک می‌پردازد. بخش دوم به ویژگی‌های این سبک می‌پردازد. بخش سوم به نمونه‌های مهمی از آثار پیکارسک در ادبیات جهان می‌پردازد.

برای خواندن کتاب‌های نظریه و نقد ادبی و داستان و رمان خارجی به فیدیبو سر بزنید.

آشنایی با هری سیبر نویسنده کتاب

هری سیبر، پژوهشگر و منتقد ادبی، در سال ۱۹۴۹ در ایالات متحده آمریکا متولد شد. او در دانشگاه شیکاگو در رشته‌ی زبان و ادبیات اسپانیایی تحصیل کرد و مدرک دکتری خود را در سال ۱۹۷۸ دریافت کرد.

سیبر در زمینه‌ی ادبیات اسپانیایی و آمریکای لاتین، به‌ویژه سبک پیکارسک، تحقیقات گسترده‌ای انجام داده است. او آثار متعددی در این زمینه منتشر کرده است، از جمله کتاب پیکارسک که در ایران نیز ترجمه شده است.

سیبر همچنین در دانشگاه‌های مختلف آمریکا و اروپا تدریس کرده است. او در حال حاضر استاد ادبیات اسپانیایی در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس است.

در اینجا چند اثر مهم هری سیبر آورده شده است:

-       پیکارسک (۱۳۸۶)

-       ادبیات اسپانیایی از قرون وسطی تا قرن نوزدهم (۱۳۹۴)

-       رمان‌نویسان اسپانیایی و آمریکای لاتین (۱۳۹۵)

چرا باید کتاب پیکارسک را بخوانیم؟

کتاب پیکارسک برای همه‌ی کسانی که به ادبیات و داستان‌نویسی علاقه‌مند هستند، مفید و آموزنده است. این کتاب به خوانندگان کمک می‌کند تا با یک سبک ادبی مهم و تأثیرگذار آشنا شوند.

این کتاب یک کتاب مرجع جامع و کاملی است که به تمام جنبه‌های سبک پیکارسک می‌پردازد و به خوانندگان کمک می‌کند تا با آثار مهمی از این سبک آشنا شوند.

این کتاب برای علاقه‌مندان به ادبیات و داستان‌نویسی یک تجربه‌ی آموزنده و لذت‌بخش خواهد بود.

در بخشی از کتاب پیکارسک می‌خوانیم

«واژهٔ انگلیسی «picaresque» از واژهٔ اسپانیایی picaresco یا picares وام گرفته شده است. این نخستین شواهد در اسپانیا صورت‌های صفتی اسمِ pícaro هستند که معمولاً در زبان انگلیسی به "rogue, knave, sharper" [قلاش، اوباش، حقه‌باز]، در زبان فرانسه به "gueux, voleur" («گدا، دزد»)، در آلمانی به "Schelm, Abenteurer" («قلاش، ماجراجو») و در ایتالیایی به "pitocco, furbone" («ولگرد/ خانه‌به‌دوش، قلاش») ترجمه می‌شود. متأسفانه، پیکارو واژه‌ای است که ریشه‌های آن روشن نیست و تاریخچهٔ معنای آن پیچیده است. خوآن کورومیناس، پس از بررسی چندین نظریه، نتیجه می‌گیرد که از صورتی از فعلِ picar («سوراخ کردن، پنچر کردن، دندان زدن، گاز گرفتن») آمده است که در مقطعی وارد زبان حرفه‌ای دزدان (germanía) شد تا معنایی کلی را که امروز به آن نسبت می‌دهیم به خود بگیرد. از آنجا وارد حوزهٔ زبان عمومی شد. البته زمانی که این واژه نخستین بار (۱۵۲۵) در عبارت "pícaro de cozina" (پادوی آشپزخانه) پدیدار شد، ظاهراً هیچ ربطی به مفهوم بزهکاری یا بی‌اخلاقی نداشته است. پیکارو کارهای یدی می‌کرد و معمولاً در آشپزخانه‌ها یا دور و بر آشپزخانه‌ها یا اسطبل‌ها می‌پلکید یا در خیابان به باربَری مشغول بود. این معنای اولیه همچنان تا مدت‌ها بعد که رینکونته و کورتادیلیو که ‌ در حکایتی از سروانتس به همین نام خود را پیکارو خوانده‌اند، پس از ورود به اِشبیلیه "esportillero" («حمال» «باربَر با زنبیل») شدند. تازه در حدود سال ۱۵۴۵ بود که پیکارو معانی ضمنی صراحتاً منفی به خود گرفت. در نامهٔ لیسانسیهٔ دانشگاه آرکادیا اثر ائوخِنیو دِ سالاثار، نخستین متنی که با اطمینان می‌توان تاریخ آن را تعیین کرد و این واژه در این معنا در آن آمده است، "pícaros de corte: [پیکاروهای دربار] در مقابل "cortesanos" («درباریان») قرار گرفته و اولی "ruines" («شریر، پست، رذل») و دومی "buenos" («نیک، ارزشمند») خوانده شده است. کورومیناس به‌درستی یادآور می‌شود که در این تغییرِ معنایی تلویحاً معلوم است که تأکید بر موقعیتِ اجتماعی پیکارو به تأکید بر رفتار غیراخلاقی و بزهکارانهٔ او تغییر یافته است. جالب است به‌طور گذرا اشاره کنیم که حتی در همین مرحلهٔ اولیه، پیکاروی «ضدِّ قهرمان» در برابر درباری «قهرمان‌صفت» قرار می‌گیرد، نکته‌ای که بعداً به آن خواهیم پرداخت.

پیشنهاداتی برای خوانندگان کتاب پیکارسک

اگر از خواندن کتاب پیکارسک لذت بردید، پیشنهاد می‌کنیم که از خواندن کتاب‌های زیر غافل نشوید:

1. زبان و آگاهی نوشته جرالد ادلمن
2. زبان و اندیشه اثر نوام چامسکی
3. مزخرفات فارسی نوشته رضا شکراللهی