معرفی، خرید و دانلود کتاب صوتی قماش انگلیس

- بخشی از کتاب: پیش از همه، رجب، عموش محمود و پسر عموش یوسف از دِه به استانبول آمدند. قرارشان این بود که اگر کار خوبی گیر بیاورند، زودی به بقیه نامه بنویسند که: هر چه زودتر بدوید بیایید. رجب و یوسف به عملگی رفتند. دایی رجب، «بکیر آقا» هم رفتگر شد. یک ماه تمام جان کندند تا چَم کار به دستشان آمد و سوراخ سنبه‎ی استانبول را شناختند، وقتی هم که از اینجا و آنجا پرس و جو کردند و برای بقیه محل کاری پیدا کردند، نامه‎ای نوشتند و فرستادند به ده. دایی رجب، «بکیر» جزو دسته‎ی دوم آمد. وقتی رجب را با همان لباس شندر پندری کهنه‎ش دید، گفت: ـ پسر، این چه وضعیه؟ مگه تو شهر به این بزرگی، مفت جون کندی که نتونستی یه دس لباس واسه خودت بخری و نو نوار بشی؟ ـ دایی، این حرف‎ها رو ولش. هنوز که کاری نکرده‎ایم؛ یکی دو روز بیشتر نیس... ـ پسر، یه شلوار قیمتش چنده که بخری پات بکنی؟ ـ هنوز وقت داریم. باز هم می‎خریم. روزها سر کار تلاش می‎کردند، شب‎ها هم هر شش قوم و خویشِ هم روستا در زیرزمین یک عمارت بسیار بزرگ، دور هم جمع می‎شدند و همان‌جا می‎خوابیدند. «بکیر» دایی، رجب همه‎ش تو فکر او بود که ببیند چرا یک دس لباس نو نمی‎خرد تنش بکند. با دیگران کاری نداشت. آنها هوای این‌جور چیزها را هیچ وقت نداشتند. با همان سر و وضعی که توی دِه داشتند، باز به ده برمی‎گشتند، اما رجب وقتی توی دِه بود، همه‎ی فکر و ذکرش این بود که: بذار پام به شهر برسه، یه کم که پول و پله هم زدم، یه دس لباس نو می‎خرم و می‎کنم تنم. این حرف‎ها را هر روز سه چهار دفعه می‎گفت؛ مثل اینکه عاشق رخت و لباس شده. داییش روی همین حرف‎ها می‎گفتش: پسره‎ی دیوونه، پسره‎ی سر به هوا! هنوز خدمت سربازی نرفته بود. دفعه‎ی اولش بود که تو شهر غریبه‎ای بود. کسی که خدمت سربازی نرفته باشد و تو ولایت غریب سرد و گرم نچشیده باشد، چطور می‎شود اسم مرد روش گذاشت؟ البته کاسه‎ای زیر نیم کاسه هست که یکی عاشق رخت و لباس باشد و پول و پله به هم زده باشد و باز لباس نو برای خودش نخرد. پسره‎ی سر به هوا!