کتاب پیگمالیون نشر قطره

خوندن این نمایشنامه تجربه متفاوت و جذابی بود. نمایش اغراق آمیز و کمدی وار تقابل چند شخصیت کاملا متفاوت، به طرز هنرمندانه ای باعث مقایسه و تفکر ناخوداگاه خواننده میشه. انقدری که از همون پرده دوم، من به عنوان خواننده نسبت به هر شخصیت قضاوت و حس متفاوتی داشتم و عملا به عنوان شخصیت های مجزا و حقیقی پذیرفته بودمشون. داستان، روایت شرط بندی یک استاد آوا شناسیه که بر سر تبدیل یه دختر عوام و بدبخت گل فروش به یک دوشیزه اشرافی شرط میبنده و برای تحقق این هدف زمان و هزینه زیادی هم صرف میکنه. اگرچه احتمالا نیت نویسنده از نوشتن این اثر، پرداختن به مساله طبقات اجتماعی و تاثیر تبعیض آموزشی بوده، اما من فکر میکنم میشه تحلیل ها و نتایج عمیق تر و بیشتری بهش نسبت داد، فاجعه تضاد طبقاتی، تفاوت نگرش های طبقات بالا و پایین جامعه زمان و تعریف متفاوت اونها از واژه خوشبختی، اهمیت زبان و لهجه و آداب معاشرت در جایگاه و اعتبار اجتماعی، همه مسائلی هستن که خیلی خوب بهشون پرداخته شده. سه شخصیت اصلی پروفسور هیگینز، الیزا و کلنل، به ترتیب نماینده سه گروه متفاوت از جامعه هستن که تقابل و همراهیشون به شدت داستان رو جذاب کرده. اما داستان به قدری جزئیات به اندازه و قدرتمندی داره که چهار شخصیت فرعی( فردی، دولیتل پدر، کلارا و مادر هیگینز) هم به اندازه کافی جلب توجه و تفکر میکنن. نویسنده نمایش رو در اوج خودش به پایان میرسونه و بقیه داستان رو به صورت تحلیلی بیان میکنه. اما آیا همه کسایی که صرفا نمایش رو میبینن، نتایج کاملی از نمایش میگیرن؟ در زمان خودش قطعا. ولی به نظرم اگر امروز به روی پرده بره(که میره) شاید نیاز به چند تلنگر دیگه داشته باشه که بیننده رو وادار به تفکر چند بعدی بکنه. قطعا که من تخصصی در زمینه نمایش و تئاتر و امثالهم ندارم و درستی و غلطی این دیدگاه رو به متخصص هاش واگزار میکنم. مساله آخر اینکه ترجمه این کار قطعا کار آسونی نبوده چون مترجم ناچار بوده لهجه های حاشیه ای انگلیسی رو در زبان فارسی شبیه سازی بکنه و به نظرم نتیجه کار از این بابت تحسین برانگیزه هرچند که جای اندکی روانتر شدن هم داره. اگر به دنبال یه داستان کوتاه و پر محتوا با ژانر اجتماعی باشید قطعا پیگمالیون رو توصیه میکنم.