کتاب دختران شهرزاد نشر چشمه

امروزه، بانوان نویسنده صاحبِ آوایی رسا در ادبیات معاصر ایران شده‎اند و داستان‎نویسیِ آنان از نظر کمّی ‎و کیفی به مرتبه‎ای رسیده است که جا دارد تحقیقی دربارۀ آن صورت گیرد. البته آنچه نویسندگان زن می‎نویسند بخشی است از جریان کلیِ ادبیات معاصر. اینان همچون نویسندگان مرد در پیِ نوآوری در شکل و مضمون داستانِ ایرانی‌اند و همۀ بایدونبایدهایی که دامنۀ این ادبیات را محدود می‎سازد دامن‎گیرِ نوشته‎های آنان نیز می‎شود. اما واقعیت این است که زنان از نظر موقعیت اجتماعی محدودتر از مردان بوده‎اند و امکان کمتری برای پرورش قدرت ادبیِ خود داشته‎اند. در سال‎های پس از انقلاب، آنان به عنوان انسان‎هایی قرارگرفته بر گسلِ تاریخی ـ فرهنگیِ پدیدآمده بر اثر جابه‎جاییِ دو نظام و تبعات انقلاب و جنگ، قلم به دست گرفته‎اند تا به جای آنکه «نگار باشند نگارنده» گردند. . در این پژوهش می‎خواهیم ببینیم داستان‎نویسیِ زنان ایرانی از کِی آغاز شده، چه راه‎هایی را پیموده، چه رفتارهایی داشته، و از کجاها سر درآورده است. تاریخچۀ این جریان ادبی را از ۱۳۰۹ که نخستین کتابِ داستانِ بانویی ایرانی منتشر شد تا سال‎های اخیر که شاخص مقایسۀ عدۀ نویسندگان مرد، که پنج برابرِ نویسندگان زن بود به یک‎ونیم برابر کاهش یافت، دوره‎بندی و دستاوردهای ادبی‎شان را ارزیابی کرده‌ایم.