قصهگویی به شیوههای مختلف در ایران، سابقه و پیشینه قدیمی دارد. اما داستان کوتاه به شکل مدرنش یا همان چیزی که امروز میشناسیم و میخوانیم از سال ۱۳۰۰ شمسی آغاز شد. زمانی که محمدعلی جمالزاده مجموعه داستان یکی بود یکی نبود را منتشر کرد. هنر داستاننویسی در ایران، یکی از جلوههای تجدد در نثر است. میرعابدینی که تلاش کرده است نگاهش به ادبیات مدرن باشد، جمالزاده را پایانی بر ادبیات دوران مشروطه میداند. در مقدمه کتاب به دهخدا و چرند و پرندهایش در روزنامه صور اسرافیل اشاره میکند و آن را صاحب تاثیر در داستاننویسی جدید میداند و کتابش را هم با داستانی از صادق هدایت آغاز میکند.
کتاب هشتاد سال داستان کوتاه ایرانی که در دو جلد نوشته شده است از سال ۱۳۰۰ شمسی آغاز میشود و تا ابتدای دهه هشتاد ادامه پیدا میکند. میرعابدینی در این کتاب ۶۰ داستان کوتاه از شصت نویسنده را که در این بازه زمانی نوشتهاند، انتخاب کرده است. داستانها را با مقدمه و موخره، همراه با معرفی نویسنده و ویژگیهای شاخص داستان و نویسنده در اختیار مخاطبانش قرار میدهد. یادداشتهایی که در نهایت ایجاز نوشته شدهاند اما کاملند و تمام اطلاعاتی را که مخاطب باید بداند در خودش قرار داده است.