کتاب مرگ در آند نشر آگه

مرگ در آند با ترس، امید، معما و جدال نیروهای حکومتی با سرخپوستان بومی و مسلح آمیخته شده است. آشوب و خشونت بخش مهمی از داستان را در بر می‌گیرد و فضای تاریک و مبهم آن حس ترس را به خوبی به مخاطب منتقل می‌کند. ماریو بارگاس یوسا  در این کتاب با کنار هم قرار دادن سرنخ‌های کوچک و عناصر مختلف در داستان یک پازل پیپچیده و نفس‌گیر طراحی کرده است و با هنرمندی تمام مخاطب را تا آخرین کلمات با خود همراه می‌سازد.

درباره‌ی کتاب مرگ در آند

کتاب مرگ در آند را می‌توان ادامه‌ی کتاب «چه کسی پالومینو مولرو را کشت» دانست. داستان در کوهستان‌های رمز آلود و دور دست کشور پرو اتفاق می‌افتد. محور اصلی کتاب بر ماجرای زندگی دو نیروی پلیس استوار شده است. گروهبان لیتوما نقش اصلی این داستان را به دوش می‌کشد. یک پروژه‌ی جاده سازی نیمه کاره و ناپدید شدن سه نفر از اعضای آن منطقه، تکمیل کننده‌ی معماهای داستان مرگ در آند است. او در نگارش این کتاب از سنت و فرهنگ پرو به خوبی بهره برده و با تلفیق مشکلات سیاسی و تحرکات خودجوش مردم بومی، فضایی جذاب و شاخص از پرو را به مخاطب ارائه می‌دهد.

داستان نقاط اوج و خیز زیادی را تجربه می‌کند. که آن را می‌توان به توانایی های بی‌نظیر ماریو بارگای یوسا دانست. او در طراحی معما‌های ترسناک و پیچیده استعداد ویژه‌ای دارد. تعلیق نیز یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های قلم ماریو بارگاس یوسا است که در اغلب داستان‌های او به چشم می‌خورد. عشق نیز جایگاه ویژه‌ای در داستان‌های ماریو بارگاس یوسا دارد. داستان «مرگ در آند» ملغمه‌ای از خشونت‌های سیاسی، فرهنگ بومی و آشوب  جدال‌های اجتماعی است. این کتاب جذاب و خواندنی توسط عبدالله کوثری به فارسی برگردانده شده است. ترجمه‌ی دقیق و روان او همانند پلی به دنیای دوست داشتنتی ادبیات لاتین محسوب می‌شود. کتاب مرگ در آند توسط نشر آگاه در 322 صفحه منتشر شده است.

بیوگرافی ماریو بارگاس یوسا

ماریو بارگاس یوسا در 28 مارس سال 1936 متولد شد. او روزنامه‌نگار، مقاله‌نویس و نویسنده‌ی اهل پرو است. خورخه ماریو بارگاس یوسا یکی از بزرگترین نویسندگان و سیاست مداران آمریکای لاتین است. او مهم‌ترین داستان نویس سیاسی زنده در جهان به شمار می‌آید. او زندگی پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته و بارها طعم مهاجرت را چشیده است. اولین تجربه‌ی زندگی به دور از وطن زمانی اتفاق افتاد که او خردسال بود. او به مدت 10 سال با مادرش در کشور بولیوی زندگی کرد و در سال 1946 مجددا به پرو بازگشت. بارگاس یوسا در رشته‌ی هنرهای آزاد دانشگاه لیما فارغ التحصیل شد، سپس مدرک دکترای خود را در رشته‌ی ادبیات از دانشگاه مادرید اخذ نمود.

بارگاس یوسا شغل‌های مختلفی را تجربه کرده است. او در 23 سالگی به پاریس مهاجرت کرد و به عنوان خبرنگار خبرگزاری فرانسه و همچنین تلویزیون ملی این کشور مشغول به کار شد. او سال‌ها در کشورهای اروپایی نظیر مادرید و لندن زندگی کرده است، معلمی، ترجمه و روزنامه‌نگاری از کارهای مختلف او به شمار می‌آید.

سیاست، ادبیات و افتخارات ماریو بارگاس یوسا

ماریو بارگاس یوسا بینش‌ سیاسی در آثار خود را مدیون دو سال تحصیل در مدارس نظامی است. او ابتدا شیفته‌ی شخصیت فیدل کاسترو، رهبر انقلاب کوبا شد اما پس از جدایی از جنبش‌های چپ‌گرا به یکی از منقدین صریح او بدل شد و به حمله علیه کاسترو پرداخت. او که نگران وضعیت سیاسی و فساد در کشور پرو بود در سال 1990 نامزد ریاست جمهوری شد اما از رقیب خود شکست خورد و به این علت فعالیت سیاسی را رها کرد. ماریو بارگاس یوسا مانند تمام روشن فکران عصر خود به ادبیات و حقوق روی آورد و از سنین جوانی، سازمان‌دهنده‌ی اعتصابات سیاسی بود. او مقالات زیادی علیه سیاست‌های آمریکا نوشته است و حمله‌ی آمریکا به عراق را نقض قوانین بین المللی می‌‎داند.

اولین داستان کوتاه ماریو بارگاس یوسا در سن 20 سالگی تحت عنوان «سر دسته‌ها» منتشر شد. او شهرت و موفقیت خود را مدیون اولین رمان خود است. این کتاب با استقبال فراوانی روبه‌رو شد و به این ترتیب نام ماریو بارگاس یوسا را به عنوان یک منتقد جوان بر سر زبان‌ها انداخت. دومین اثر او با نام «خانه سبز» در سال 1966 منتشر شد. ماریو بارگاس یوسا در طول سال‌ها فعالیت خود بیش از 50 جلد کتاب نوشته است. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به کتاب‌های «جنگ آخر الزمان»، «گفتگو در کاتدرال»، «قهرمان عصر ما» و «سور بز» اشاره کرد.  

ماریو بارگاس یوسا جوایز و عناوین معتبری زیادی را در کارنامه‌ی ادبی خود ثبت کرده است. او در سال 1995 جایزه‌ی سر وانتس که مهم‌ترین جایزه‌ی ادبی نویسندگان اسپانیایی زبان است، را دریافت نمود و در سال 1996 برنده‌ی جایزه صلح آلمان شد. او با نگارش کتاب «مرگ در آند» جایزه‌ی پلانترا و همینگوی را از آن خود کرد. سرانجام این نویسنده‌ی طلایی ادبیات لاتی  پس از بیست سال کاندیدای دریافت نوبل ادبیات، توانست این جایزه‌ی با ارزش را در سال 2010 از آن خود نماید.

در بخشی از کتاب مرگ در آند می‌خوانیم

کار جاده‌سازی خوب پیش می‌رفت؟ لیتوما احساس می‌کرد جاده به جای این‌که جلو برود عقب می‌آید. در چند ماهی که اینجا بود کار سه بار تعطیل شده بود و هر بار مراحلی مشابه، مثل صفحه خط افتاده تکرار شده بود. قرار بود این طرح آخر همین هفته یا همین ماه متوقف بشود. دولت پیشاپیش به شرکت سازنده اخطار داده بود. اتحادیه دعوت به تشکیل جلسه کرده بود و کارگرها تأسیسات و تجهیزات را گرو گرفته و خواهان تضمین بودند. تا مدتی هیچ اتفاقی نمی‌افتاد. مهندس‌ها می‌رفتند و کارگاه به دست سرکارگرها و حسابدار شرکت می‌افتاد که با کارگران اعتصابی نشست و برخاست داشتند و از همان غذایی می‌خوردند که شب‌ها در میدانی وسط خوابگاه‌ها می‌پختند. هیچ وقت کار به خشونت نمی‌کشید و گروهبان و معاونش ناچار نبودند دخالت کنند. توقف کار به شکلی اسرارآمیز به سر می‌رسید. بی‌آنکه آینده کار جاده مشخص شده باشد. شرکت یا نمایندگان وزارت راه که برای حل اختلافات می‌آمدند. موافقت می‌کردند که کسی اخراج نشود و کارگرها مزد روزهای اعتصاب را هم بگيرند. اما لیتوما هميشه احساس می‌کرد کارگرها به جای جلو رفتن از نقطه‌ای که کار را رها کرده بودند. رو به عقب حرکت می‌کنند. به علت لغزش زمین در تپه‌هایی که منفجر می‌کردند. يا به علت سیل بعد از باران که جاده را می‌شست و می‌برد. یا به هرعلت دیگر, گروهبان به نظرش می‌آمد کارگرها هنوز مشغول حفاری و دینامیت گذاری و غلتك زدن لایه شن و قیر در قسمتی از جاده هستند که وقتی او به ناکوس آمده بود در دست ساختمان بود.

بر بلندیی ایستاده بود که يك کیلومتر و نیم با کارگاه فاصله داشت. و در آن پایین در هوای پاك سپیده، سقف فلزی خوابگاه ها را می دید که زیر آفتاب صبح می درخشید. آن مرد به توماسیتو گفته بود«نزديك معدن متروك.، همان جا بود.» تبرهای پوسیده که زمانی دهنه تونل را مشخص می‌کرد. اما حالا افتاده بود نیمی از دهانه معدن را می‌پوشاند. همچنین سنگ هایی که از قله کوه غلتیده بود سه چهارم دهانه معدن را گرفته بود...