کتاب آنچه واقعا اتفاق افتاد نشر شمشاد

هیچ کس یک بازنده را دوست ندارد، کسی را که به او زور گفته شود دوست ندارد. با این حال اکنون در این موضع ایستاده‌ایم، بزرگترین ابرقدرت روی زمین که همه شکست‌مان می‌دهند. این پیروزی نیست. ما رئیس جمهوری داریم که تلاش می‌کند سخت گیری کرده و حد و مرز تعیین کند اما وقتی از این خط و مرزها تخطی می‌شود هیچ عکس العملی در کار نیست. و وقتی با کشورهای خارجی مذاکره می‌کنیم چه می‌شود؟ بلند نمی‌شویم. تهدید نمی‌کنیم که می‌رویم و از همه مهم‌تر نمی‌رویم. مدام امتیاز می‌دهیم. این پیروزی نیست. اگر من این‌طور تجارتم را اداره می‌کردم خودم را اخراج می‌کردم. یکی از بدترین توافقات تاریخ‌مان را درنظر بگیرید- «معاهده ی» هسته‌ای با ایران ــ که جان کری مذاکره کرد و پرزیدنت اوباما به کنگره تحمیل کرد. (یا به عبارت دیگر حزبش را متقاعد کرد تا از آن حمایت کرده و مانع هرگونه مناظره یا رای گیری بر آن شوند.) احتمالاً این مهم‌ترین معاهده‌ی عصر ماست و رهبران بسیار احمق ما در واشنگتن دی سی حتی نتوانستند برایش مذاکره‌ای تشکیل داده و رای‌گیری کنند. رونالد ریگان می‌گفت «اعتماد کن ولی راستی آزمایی کن» - اما در این مورد ما هیچ بخشی از این پند را پیروی نمی‌کنیم. چطور می‌توانیم به مردی مثل آیت الله خامنه‌ای اعتماد کنیم؟ درست یک ماه قبل از اینکه معاهده را بپذیریم تاکید کرده بود که کشورش عهد کرده اسرائیل، مهم‌ترین هم‌پیمان و شریک دیرینه‌مان در حفظ برخی ثبات‌ها در منطقه را نیست و نابود کند. این پیروزی نیست ـــ از دیدگاه من این یک مسامحه‌ی مجرمانه است. بعد وقتی همه‌ی جمهوری خواهان از این توافق انتقاد کردند (و برخی از دموکرات‌ها هم همینطور) پرزیدنت منتقدان‌اش را به دشمنان‌مان تشبیه کرد. به عبارت دیگر او به دوستان و هم پیمانانش خیانت کرده و بعد با تشبیه منتقدان‌اش به دشمنان‌مان از معاهده‌اش دفاع می‌کند. این است دیپلماسی موفق ما؟