کتاب فهم فلسفه
فلسفه در قرون وسطی و دوران تجدد

پس از دوران یونانی‌مآبی – که با اغماض دورۀ زمانی پس از مرگ اسکندر کبیر در سال ۳۲۳ ق.م. تا فتح یونان به دست رومی‌ها در سال ۳۱ ق.م. را در بر می‌گیرد – مسیحیت به دین جدید در دنیای غرب یا اروپا تبدیل شد. اگرچه کتاب مقدس عبری به زبان‌های سامی تألیف شده بود، عهد جدید مسیحی به یونانی نوشته شد. به همین دلیل الهیات و فلسفۀ مسیحی پیوند تنگاتنگی با فلسفۀ یونانی‌مآبی دارد. فیلسوفان مسیحی عالِم الهیات یا متکلّم نیز بودند و اصلی‌ترین موضوعات مورد علاقۀ آنان عبارت بود از خدا، داستان آفرینش و رابطۀ بشری ما با این دو. یهودیت و مسیحیت و اسلام همگی ادیانی وحدانی هستند، به این خاطر که همگی به یک خدا باور دارند و یکتاپرستند. خدا عالِم مطلق است یا همه چیز را می‌داند؛ و قادر مطلق است یعنی بر هر کاری تواناست؛ حاضر مطلق است یعنی در یک زمان همه جا حضور دارد. هر سه دین همچنین بر این اعتقادند که خدا در سرتاسر تاریخ دست به مداخله می‌زند تا اراده‌اش را در جهان آشکار کند. هرچند یک اعتقاد مهم که مسیحیت را از یهودیت و اسلام جدا می‌سازد اعتقاد به چیزی است که به آن «تثلیث» می‌گویند. بنا به آموزه‌های مسیحی خدا سه‌گانه است: پدر، پسر، و روح‌القدس. یهودیت و اسلام اعلام می‌کنند که «خدا یکی و فقط یکی است.» مکاتب یونانی‌مآب می‌خواستند که سرشت طبیعت انسان را از طریق علم و همچنین فلسفه کشف کنند، ولی مسیحیان خدا را از علم جدا ساختند تا تنها روی خدا تمرکز کنند. مکاتب یونانی‌مآب علم اخلاق را همچون ابزاری برای خودشناسی و سعادت می‌دیدند، اما عالمان اخلاق مسیحی به ماوراءالطبیعه و به فرامین خدا و داوری او در باب نیک و بد متوسل می‌شدند.