دنیای کودک، جهانی به دور از عیب و نقص و پر از صفا و پاکی است. دنیای شگفت انگیز رؤیاهاست. کودکان در نگاه به پیرامونشان، از دقتی ویژه برخوردارند که بزرگسالان از آن فاصله گرفتهاند. ذهن کودک، ذهنی متفاوت از ذهن بزرگسالان است و منطق و ویژگیهایش فرق میکند. طبیعی است، نگاه پاک کودکان و معصومیت آنان از اغراض شخصی بزرگسالان به دور است و طبعاً با نگاه بزرگسالان که ناشی از تجربههای گوناگون آنان میشود، تفاوت دارد. این تفاوت طبیعی، بازگوکنندۀ بسیاری از واقعیتهای اجتماعی و روانشناختی ملموستر و مشهودتر برای خواننده است. واقعیتهایی مانند رنجهای انسانی، نابرابریها و بی عدالتیهای اجتماعی، شرارتها و حسادت و بدخواهی که در دنیای معصوم و به دور از دغدغۀ کودکانه نمیگنجد.
از گذشتههای بسیار دور، بزرگان و حکیمان عرصۀ دانش، حاکمان و مردم را به الگوپذیری از اخلاق و رفتار کودکان سفارش کردهاند. چنان که بزرجمهر حکیم گوید: اگر خواهی که از ابدال گردی، تحویل کن به خوی کودکان.