کتاب قصه‌های بهرنگ نشر انتشارات روزبهان

ادبیات کودکان در ایران تا پیش از صمد بهرنگی، آمیزه‌ای از دستورهای تربیتی و سانتی‌مانتالیسم شهرنشینی بود؛ آن هم در جامعه‌ای که برخلاف امروز، اکثریت جمعیت آن را روستانشینان شامل می‌شدند. داستان‌های صمد بهرنگی، نمونه‌هایی از خودانگیختگی اجتماعی ادبیات است؛ آن‌جا که زیست بوم، ادبیات خود را خلق می‌کند. کتاب قصه‌های بهرنگ، اثر صمد بهرنگی؛ شامل داستان‌های کوتاه، با محتوای فانتزی، تخیلی و رئالیست است که اگر چه برای کودکان به نگارش درآمده، اما بزرگسالان هم از آن بی‌بهره نمانده‌اند. 

این کتاب سبک ادبیات نویسنده را به مخاطب القا می‌کند و مقصود از این سبک، فهماندن دو نکته‌ اساسی است که صمد بهرنگی به آن باور داشته است: نکته‌ی اول؛ ادبیات کودکان باید پلی باشد بین دنیای رنگین بی‌خبری و در رؤیا و خیال‌های شیرین کودکی و دنیای تاریک و آ گاه غرقه در واقعیت‌های تلخ و دردآور و سرسخت محیط اجتماعی بزرگ‌ترها. کودک باید از این پل بگذرد و آ گاهانه و مسلّح و چراغ به دست به دنیای تاریک بزرگ‌ترها برسد. در این صورت است که بچه می‌تواند کمک و یار واقعی پدرش در زندگی باشد و عامل تغییردهنده‌ی مثبتی در اجتماع راکد و هر دم فرورونده. نکته‌ی دوم؛ باید جهان‌بینی دقیقی به بچه داد؛ معیاری به او داد که بتواند مسائل گوناگون اخلاقی و اجتماعی را در شرایط و موقعیت‌های دگرگون‌شونده‌ی دائمی و گوناگون اجتماعی ارزیابی کند.