کتاب قواعد جدید روش جامعه‌ شناسی نشر افکار

کتاب حاضر دربارۀ روش به‌معنا‌یی است که فلاسفۀ اجتماعی - در مفهوم مورد استفادۀ دورکیم در قواعد روش جامعه‌شناسی‌اش - مشخصاً از این اصطلاح مراد‌ می‌کنند. لذا چنین کتابی راهنمای چگونگی انجام تحقیق عملی‌ نیست و طرح پژوهشی خاصی ارائه‌ نمی‌دهد. روش، در درجۀ اول، تمرینی برای توضیح مسائل منطقی است. عنوان فرعی این مطالعه را "نقد پوزیتیو‌ جامعه‌شناسی‌های تفسیری" نهاده‌‌ام. خواننده خواهد دید که این نام فاقد معنای پوزیتیویستی است. آن را تنها به‌معنای همدردی یا برسازندگی‌ استفاده کرده‌ام: معنا‌یی معمول پیش از برگردان کنت از این واژه چونان فلسفۀ مشخص علم اجتماعی و طبیعی. "جامعه‌شناسی‌های تفسیری‌" بدان روی اسم بی‌مسما‌یی برای مکاتب فکریِ عرضه شده در فصل اول است که برخی نویسندگانی که کارشان مورد بحث قرار گرفته است، از جدا کردن اقوال‌‌شان از جامعه‌شناسی‌ خرسند نیستند. من از این اصطلاح فقط به این دلیل استفاده کرده‌‌ام که عنوان مناسب دیگری برای دسته‌بندی سلسلۀ آثار واجد دغدغه‌های مشترک نسبت به "جامعه‌شناسی‌های تفسیری" در دسترس نبود. موضوعات این مطالعه مواردی هستند که نظریۀ اجتماعی باید در ملاحظۀ کنش به‌عنوان رفتار عقلانی ‌تأملی و منتظم توسط کارگزاران انسانی ترکیب کند و باید اهمیت زبان چونان رسانه‌ای عملی در جا‌یی فراچنگ آید که آن را ممکن ساخته است. استلزامات این ایده‌ها عمیق هستند و کتاب به ردیابی تنها معدودی از آنها محدود شده است. قائل به اساسی بودن خود‌تأملی به میانجی‌گری زبان برای هویت سازی رفتار اجتماعی انسان باید ضمناً معترف به چنین باوری برای فعالیت‌های خودش به‌عنوان تحلیلگر‌ و پژوهشگر اجتماعی و امثالهم باشد. فکر‌ می‌کنم به‌علاوه درست باشد که بگوییم نظریه‌های تولید شده در علوم اجتماعی فقط "چارچوب‌های معنا‌" برای خودشان نیستند، بلکه ضمناً تشکیل‌دهندۀ مداخلاتی اخلاقی در زندگی اجتماعی، چونان شرایط وجودیِ جویای توضیح‌‌شان هستند.