پژوهش و آموزش عالی کشور، از مهمترین ارکان بقا و توسعه و اعتلای جامعة ایرانی بویژه در جهانی است که زندگی و اقتصاد و سایر شؤون اجتماعی روز به روز هرچه بیشتر مبتنی بر دانش میشود. اکنون پرسش این است که عملکرد نظام علمی و آموزش عالی چگونه توسط خود دانشگاهیان و با جلب مشارکت مؤثر ذینفعان درونی و بیرونی بهطور مداوم پایش و ارزشیابی بشود؟ در اینجاست که اهمیت شاخصها خود را آشکار می سازد. ضعف ها و خلأهای موجود در شاخصه ای نظام پژوهش و آموزش عالی، یکی از وجوه پروبلماتیک نظام علمی کشور ماست و موجب می شود که خود دانشگاهیان و ذینفعان درونی و بیرونی نتوانند به نحو مطلوبی قادر به پایش وضع موجود و عملکرد نظام علمی وآموزشی، تعیین فاصلة آن با وضع مطلوب و رصد کردن و تضمین کیفیت آن بشوند.