گروهی از شاعران شعرشان را از کوچه باغهای باصفا، پاک و بی آلایش عبور میدهند، به قدسیان عالم پاک میاندیشند و میخواهند در پناه آنها به خدای عالمیان تقرب پیدا کنند. آنها آرامش خود را در چنین آستانی مییابند و سر بر همین آستان مینهند. شعر حاج ستاری متخلص به شهباز از این دست است. شهباز از بُن دل، ائمه معصومین (ع) را ستوده و گاه شعر و تاریخ را به هم آمیخته است. از ویژگیهای پارهای از شعرهایش سجعهای درونی است که شعر او را خوش آهنگ و شیرین ساخته است. شهباز از نظر روانشناختی از عاطفهی سرشاری برخوردار است.مهر و دوستی او در سراسر دیوانش همچون مُهری است با نشانهی ثابت قدمی در راه خاندان عصمت و طهارت. بسامد واژگان در شعرها بیشتر گویای ظلمهایی است که بر سر مردان و زنان خدا ریخته شده است. دیوان شعر شهباز روی هم رفته خاطرات عاشورایی را در ذهن خواننده بیدار میکند. رقت قلب را میافزاید. سطح عاطفی خواننده را بالا میبرد و در نتیجه نشانگر صفا صداقت و صدق گفتار شاعر است.